Είδαμε την παράσταση ‘ANNA_X’ στο Θέατρο Άνεσις

“Τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα…”

Έχω την υποψία πως αν η Άννα Σορόκιν ή Ντέλβι ή Χ, όπως ήταν το ψηφιακό της επώνυμο, γνώριζε ελληνικά, θα υιοθετούσε ως μότο τον στίχο του Παύλου Παυλίδη.

Γεννημένη στην Ουκρανία σε μια φτωχή οικογένεια, με τα πρώτα χρήματα που μάζεψε δουλεύοντας, ξεκίνησε να κατακτήσει τον κόσμο, με αφετηρία το Λονδίνο. Εκεί, έχτισε το ψηφιακό προφίλ της και τις πρώτες σημαντικές γνωριμίες της, στους κύκλους των ευκατάστατων που είχαν λεφτά για ξόδεμα, εκεί απέκτησε τις πρώτες συστάσεις της ως ανερχόμενη καλλιτέχνις, γόνος οικογένειας που εμπορεύεται πετρελαιοειδή.

Το επόμενο βήμα, ήταν να κατακτήσει και τους ανθρώπους στο Μεγάλο Μήλο, τη Νέα Υόρκη!

Από αυτό το σημείο ξεκινάει η θεατρική γνωριμία με την ηρωίδα μας – άμα τη άφιξή της στο αερόδρομιο της μεγαλούπολης.

Παράλληλα, θα γνωρίσουμε και τον Άριελ – ποιος είναι αυτός; Είναι ένας νεαρός προγραμματιστής που βαρέθηκε την καθημερινότητα στη Silicon Valley και, με όπλο μια ιδέα, ξεκίνησε τη δική του πορεία στο όνειρο. Μια εφαρμογή γνωριμιών ή, πιο σωστά, ένα ψηφιακό ευρετήριο για όσους ανήκαν σε μια διαφορετική τάξη από τη “μάζα”, όπου μπορούσε ο καθένας/η καθεμία να βγει ραντεβού για γνωριμία ή για ένα περιστασιακό σεξ, με έναν αντίστοιχων πρόσοντων άνθρωπο, γλιτώνοντας την πιθανότητα να πέσει στα νύχια κάποιου απατεώνα, που βλέπει μόνο πορτοφόλι. Η τολμηρή ιδέα θα γνωρίσει απρόσμενα πολύ μεγάλη ζήτηση και σύντομα ο δημιουργός της θα βρεθεί να έχει στα χέρια του μια περιουσία εκατομμυρίων δολαρίων και υλικά αγαθά που ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να αποκτήσει.

Οι δύο νέοι θα γνωριστούν σε ένα club και ο Άριελ θα γοητευτεί από τη μυστηριώδη Άννα, που, ενώ δεν της είναι αδιάφορος, υπακούει στην “ανώτερη” αποστολή της και διατηρεί την όλη γνωριμία σε καθαρά φιλικό επίπεδο. Μετά από αυτό το σημείο, που οι ζωές τους τέμνονται, παρακολουθούμε την εξελιξη του καθενός και την κοινή κατάληξη, παρόλο που είχαν διαφορετική στοχοθεσία.

Η Άννα που, εν τω μεταξύ, έχει ξεγελάσει πολλούς στην μεγάλη πόλη και έχει μαζέψει-ξοδέψει ένα μεγάλο ποσό χρημάτων από τις δωρεές τους, θα αποκαλυφθεί και θα την αναλάβει η ομοσπονδιακή αστυνομία, με βαρύτατες κατηγορίες, που θα τη φέρουν έγκλειστη σε σωφρονιστικό κατάστημα.

Ο Άριελ, που έχει δώσει όλο του το είναι για να κατακτήσει την Άννα, δεν ακούει τα προειδοποιητικά καμπανάκια για την εφαρμογή του και, σε συνδυασμό με το ότι έχει επιλέξει φτηνούς και ανίκανους συνεργάτες για την υποστηρίξουν, βρίσκεται ξαφνικά απέναντι στην πτώχευση, καθώς η αξία του προϊόντος του έχει εκμηδενιστεί, μιας και δεν φρόντισε να το προστατεύσει και έχασε τη μοναδικότητά του. Έτσι, βρίσκεται χωρίς όλα αυτά που είχε και σε αφετηρία πολύ χειρότερη από εκείνη που ξεκίνησε… Το μόνο που έχει μείνει να του υπενθυμίζει όσα ωραία έζησε, είναι τα επισκεπτήρια στην Άννα.

Η παράσταση είναι αυτό που λέμε “της εποχής”. Η ιστορία είναι στημένη στον ψηφιακό κόσμο, όπου ο καθένας δηλώνει ό,τι θέλει και δεν του ζητάει κανείς αποδείξεις, και οι ευκαιρίες για όποιον “καβαλήσει το κύμα” μπορούν να του προσφέρουν περισσότερα απ’ όσα ονειρεύεται.

Έτσι, λοιπόν, ο χώρος του Μικρού Άνεσις, με τη χρήση των σύγχρονων τεχνολογιών και ελάχιστα σκηνικά μέσα, μεταμορφώνεται σε όλες τις τοποθεσίες του έργου – club, διαμέρισμα, γραφείο, γκαλερί, ταράτσα ξενοδοχείου, με πολύ εντυπωσιακό και λειτουργικό, ταυτόχρονα, τρόπο και όλα τα εύσημα για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση ανήκουν στη Gelly Pedefu.

Παράλληλα, η μουσική που συνέθεσε η Εcati, για την παράσταση, δένει απόλυτα με το περιβάλλον και ολοκληρώνει την αίσθηση της ταχύτητας που συμβαίνουν τα γεγονότα και της ψηφιακής πραγματικότητας που κινούνται οι ήρωες.

Η σύλληψη για την παρουσίαση αυτή ανήκει στη Λίλλυ Μελεμέ, που επιμελήθηκε και την απόδοση από το πρωτότυπο κείμενο στην ελληνική γλώσσα και κατάφερε να μας μεταφέρει απόλυτα το πνεύμα του.

Οι ηθοποιοί που επέλεξε να δώσουν πνοή στο όραμά της, Αναστασία Παντούση και Γιώργος Νούσης, διαθέτουν φοβερή σκηνική χημεία και πετυχαίνουν κάτι μοναδικό ερμηνευτικά. Πέραν των δύο βασικών ηρώων που ερμηνεύουν, καλούνται να υποδυθούν και όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα της κάθε επιμέρους σκηνής, παράλληλα με τον ρόλο τους, και το κάνουν καταπληκτικά, αλλάζοντας τονικότητες και ύφος στο δευτερόλεπτο και χωρίς να χάνεται καθόλου το “νεύρο” της παράστασης. Αυτό αποδεικνύει τη σπουδαία σκηνοθετική δουλειά που έχει προηγηθεί και φυσικά το ταλέντο τους.

Η Αναστασία Παντούση μάς παρουσιάζει μια δυναμική νέα γυναίκα, που αυτοπροσδιορίζεται ως “κακιά, αλλά αυθεντική” και σε αυτό το μοτίβο, βλέπουμε ένα θρασύ, δυναμικό, παθιασμένο άτομο, που, πίσω από τις μικρές ρωγμές του, το παρατηρητικό μάτι θα διακρίνει στοιχεία κατάθλιψης και ενός κενού από την προηγούμενη ζωή της, που προσπαθεί να βρει αυτό το κάτι που θα το γεμίσει.

Ο Γιώργος Νούσης μάς παρουσιάζει έναν κατεξοχήν αιθεροβάμονα τύπο, που οι συγκυρίες τον ευνόησαν και πέτυχε, αλλά το υλικό που είναι φτιαγμένος δεν του επιτρέπει να διατηρηθεί για πολύ εκεί στα ψηλά, καθώς, όταν καλείται να αντιμετώπισει ταυτόχρονα διάφορες “προκλήσεις”, αποσυντονίζεται και καταρρέει, δείγμα ανθρώπου που δεν έχει προετοιμάσει την ψυχοσύνθεσή του για μια δύσκολη κατάσταση που ίσως βρεθεί.

Το έργο, και κατ’επέκταση η παράσταση, με καμβά ένα σύγχρονο ρομάντζο στον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας, βάζει το διαχρονικό ερώτημα της ταυτότητας, που βασανίζει από την απαρχή του κόσμου τον άνθρωπο. Και στις συνθήκες που τοποθετείται, όλα μεγεθύνονται και στον θεατή φαντάζουν ανόητα κάποιες φορές και άλλες ευτελή, που έχουν πολύ απλές λύσεις, αλλά παραβλέπουμε το γεγονός ότι στις ίδιες συνθήκες μπορεί κι εμείς να αντιμετωπίζουμε άλλα “προβλήματα”, που ένα τρίτο μάτι να χαρακτηρίσει ως ακριβώς το ίδιο.

Οι νεότερες ηλικίες θα βρουν πολλά σημεία ταύτισης με τους δύο ήρωες (προσωπικά, δεν “συνδέθηκα” με κανέναν, καθώς, λόγω εμπειριών, τα όνειρά μου είναι πιο “γήινα”) και σίγουρα θα ενθουσιαστούν με όλο το στήσιμο της παράστασης και τη γλώσσα της, και θα αναφωνήσουν “να ένα έργο που μιλάει για εμάς”.

Οι μεγαλύτεροι (συνομήλικοί μας και άνω), θα απολαύσουν δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς, που χύνουν πολλά κιλά ιδρώτα επί σκηνής και δίνουν πολύ καλές ερμηνείες· ίσως πουν κάτι για το πώς βλέπουν οι νέοι τον κόσμο (που έχει χαλάσει, παρεπιπτόντως, με όλα αυτά τα ψηφιακά, που έχουν σαρώσει όσα γνώριζαν μέχρι τώρα) και αυτά που ονειρεύονται, όμως θα χαρούν αυτό το διαφορετικό θέατρο, αν έχουν ανοιχτό πνεύμα και είναι δεκτικοί στην εξέλιξη των πραγμάτων.

Είναι μια παράσταση που περίμενα να δω και, μετά την παρακολούθησή της, αισθάνομαι πως έγινα θεατής μιας πολύ ολοκληρωμένης, από κάθε άποψη, δουλειάς, που φέρνει καινοτομίες στη θεατρική πράξη, που θα θέλαμε να εμπνεύσουν κι άλλους σκηνοθέτες και όχι να δούμε κακέκτυπά της σε μελλοντικές παραστάσεις.

Παρότι θεματικά και μουσικά είναι πολύ έξω από τις προτιμήσεις μου, δεν μετάνιωσα καθόλου για την επιλογή μου και πέρασα 90 λεπτά πολύ ευχάριστα!

Περισσότερα εδώ.

Θοδωρής Κ.. Νοέμβριος 2024