Είδαμε την παράσταση ‘Αίας’ σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου

Από την ημέρα που βρεθήκαμε στον οικείο χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, για τη συνέντευξη τύπου της παράστασης, περιμέναμε τις ημερομηνίες που θα παιζόταν η παράσταση στην Αθήνα, για να διαπιστώσουμε αν η αναμέτρηση των συντελεστών με το έργο του Σοφοκλή, θα δικαιολογούσε τις προσδοκίες που μας είχαν καλλιεργηθεί.

Βύρωνας, στο θέατρο Βράχων, ιδανικό σκηνικό για μια τέτοια παράσταση.

Κοσμοσυρροή και, Θεού θέλοντος, βρήκαμε πολύ καλή θέση – απίστευτη ζέστη και υγρασία ταυτόχρονα που σίγουρα θα δυσκόλευε και τους ηθοποιούς στις ερμηνείες τους.

Η έναρξη μου θύμισε εικόνες από επιταφίους στο νησί – εγώ στο ‘τελέρι’ με τη γιαγιά να ακούμε τα χάλκινα που κατέβαιναν τον κεντρικό δρόμο και να υπολογίζουμε πόσο απέχουν από μας. 

Ένας “βαλκανικός” Αίας μόλις είχε ξεκινήσει.

Σε ένα πολύ εμπνευσμένο, λιτό σκηνικό γινόμαστε μάρτυρες των γεγονότων που έχουν συντελεστεί από τον Ραψωδό (σκηνοθετικό εύρημα) και μετά την Αθηνά και τον Οδυσσέα. Ο αφιονισμένος Αίας και οι τρομαγμένοι Σαλαμινίοι ναύτες (χορός) – συντροφοί θα πάρουν μετά τη σκυτάλη, για να την δώσουν στην Τέκμησσα (σύντροφο του Αία) και τον Τεύκτρο (ετεροθαλής αδερφός του), που θα τρέξουν την ιστορία, όταν ο ήρωας έχει φύγει, πριν την αυτοχειρία του.

Τελικό συμπέρασμα για την πάρασταση: Ο πρωταγωνιστής Νίκος Κουρής προσπάθησε να ερμηνεύσει με εσωτερικότητα τον Αίαντα, όμως μου φάνηκε λίγο υποτονικός για τα δεδομένα όσων έχουν συμβεί στον ομηρικό ήρωα. Υποτονικός αρχικά και ο Οδυσσέας που προσωποποιήθηκε από τον Γιάννη Τσορτσέκη, ο οποίος στις τελευταίες σκηνές απέδωσε πολύ καλύτερα. 

Αρκετά καλή η Μαρία Πρωτόπαππα ως Τέκμησσα και εξίσου καλός ο Γιάννος Περλέγκας ως Τεύκτρος, οι 2 ρόλοι που προσωπικά ξεχώρισα.

Οι λοιποί συντελεστές μου φάνηκαν λίγο άνευροι (ίσως να έφταιγε και η υπερβολική ζέστη) και με ερμηνευτικές υπερβολές που με ξένισαν.

Σκηνοθετικά μου άρεσε αρκετά η όλη προσέγγιση του έργου, που έδεσε με τη μουσική του Νίκου Κηπουργού και τα σκηνικά – κοστούμια της Αγγελικής Στελάτου. Πολύ καλή μετάφραση – απόδοση του Δημήτρη Μαρωνίτη.

Η σκηνή με την αυτοχειρία του ήρωα παρουσιάστηκε με την απεικόνιση ενός αγγείου, αλλά μου φάνηκε λιγάκι παράταιρη με το όλο ύφος της παράστασης.

Οι προσδοκίες μου απο την παράσταση μπορώ να πω δεν διαψεύστηκαν – γνωρίζοντας εξ αρχής ότι τα έργα του Σοφοκλή έχουν τις δυσκολίες τους στο ανέβασμά τους. Γνωρίζοντας ότι ο Σοφοκλής με τα έργα του προβάλλει πάντα την ευσέβεια προς τους Θεούς και την τιμωρία όσων την περιφρονούν, περίμενα να δω μια τέτοια συντριβή του ήρωα και ταυτόχρονα το πώς επέλεξε να περάσει το “υπόγειο” πολιτικό μήνυμα του τέλους της ηρωικής εποχής και την έλευσης εκείνης των διπλωματών, που πρεσβεύει το συγκεκριμένο έργο.

Η παράσταση με τα όποια φολκλορικά στοιχεία της προσέγγισε αρκετά και τα 2 διακυβεύματα, χωρίς να καταφέρει όμως να παρουσιάσει με την ανάλογη βαρύτητα κανένα από αυτά. Ισως ο στόχος του σκηνοθέτη να μην ήταν κάποιο ‘βαρύγδουπο’ αποτέλεσμα, αλλά να μας βάλει σε μια διαδικασία σκέψης περι αυτών – εμείς που είχαμε συμμετάσχει στη συζήτηση στην συνέντευξη τύπου, είχαμε καποιες υποψίες και καποια σημεία να προσέξουμε, το κοινό όμως που προσήλθε χωρίς την αντίστοιχη προεργασία μάλλον θα ένιωσε ότι κάτι έλειψε.

Συμπερασματικά η παράσταση είχε τις καλύτερες των προθέσεων που τις εκπλήρωσε μερικώς για το μεγαλύτερο μέρος των θεατών. Το άρωμα Βαλκανίων και Κρήτης που ενδύθηκε η παράσταση λειτούργησε ανανεωτικά και έδωσε ένα ξεχωριστό χρώμα. Όμως η χλιαρότητα των ερμηνειών αποδείχτηκε τελικά σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας και το αποτέλεσμα συνολικά ενδύθηκε έναν μανδύα μετριότητας.

Υ.Γ. Για τους “ανήλικους” που “κοκκίνισαν” με το γυμνό ήρωα του αγγείου που χρησιμοποιήθηκε για να παρουσιαστεί η αυτοχειρία του Αίαντα, ειλικρινά απορώ από ποιο βουνό τους κατέβασαν…

Περισσότερα για την παράσταση εδώ.