Είδαμε την παράσταση ‘Αγαπητέ μ@λάκα…’ στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια
Αν δεν έχεις υπάρξει ποτέ μέλος μιας διαδικτυακής κοινότητας με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ισχυρές “συγκολλητικες ουσίες” μεταξύ των μελών, δεν χρειάζεται να το δοκιμάσεις.
Στην περίπτωση που το έχεις δει το έργο, μπορείς εύκολα να μας πεις πολλές ιστορίες για “μάχες” που ξεκίνησαν από την προτροπή κάποιου, ενάντια σε κάτι που τον ενόχλησε και φυσικά η κοινότητα έτρεξε να υπερασπιστεί τον “δικό της” απέναντι στον εχθρό.
Το ίδιο άτομο, λίγο αργότερα, μπορεί να γινόταν βορά στα νύχια των διαδικτυακών του “φίλων”, γιατί προτιμούσε τα γεμιστά με κιμά και όχι σκέτα με ρύζι, που τα ήθελε η πλειοψηφία της ομάδας.
Μπορεί να ζητούσαν το κεφάλι του επί πίνακι, γιατί, σε μια μελλοντική διένεξη με κάποιον, να πίστευε πως δεν χρειαζόταν να καταφύγουν σε ακρότητες και αυτό φυσικά θα ήταν απέναντι στις βουλές της αγέλης και αυτόματα θα γινόταν κι ο ίδιος “εχθρός”.
Επίσης, αν είσαι ενεργός στο διαδίκτυο, θα έχεις συναντήσει κάποιους που θα πούνε πάντα κάτι, πολύ αγενές σε κάποιον, σχολιάζοντάς τον, ώστε να κάνουν τους άλλους να ψάξουν ποιος είναι ο ηλίθιος της ημέρας ή θα πουν τη βλακεία τους και μετά θα το μετανιώσουν και θα την εξαφανίσουν κι όλοι θα ψάχνουν τι μπορεί να συνέβη (καλά, όχι όλοι, οι ελάχιστοι που ασχολιούνται με τέτοια πράγματα).
Ο Oscar ανεβάζει στο προφίλ του ένα κείμενο-σχόλιο για τη Rebecca Latté, σύμβολο του σεξ πριν κάποια χρόνια και πολύ δημοφιλή ηθοποιό, που πλέον δεν βρίσκεται στα φώτα και έχει κάνει άλλες επιλογές, όταν τη συναντά τυχαία στον δρόμο. Το κείμενό του βρίθει από προσβολές και εμετικό χιούμορ, όμως παίρνει μια πληρωμένη απάντηση από την ίδια, αρκετά πιο αιχμηρή και με προσωπικές αναφορές, που τον ταρακουνά αρκετά.
Σβήνει την ανάρτησή του και της ζητά συγγνώμη σε ένα προσωπικό μήνυμα, αναφέροντας μια σειρά από λόγους που έκανε αυτήν την ανάρτηση. Η Rebecca θα του απαντήσει, στο ίδιο ύφος και θα αρχίσει μεταξύ τους μια επιστολική ανταλλαγή μακρόσυρτων μηνυμάτων.
Μέσω αυτών, ο Oscar θα αποκαλύψει ότι δεν ονομάζεται φυσικά έτσι και πως είναι ένας διάσημος συγγραφέας με εκατομμύρια αντίτυπα πωλήσεων, πανευρωπαϊκά, και αδερφός της κολλητής της στα εφηβικά της χρόνια. Θα της εξομολογηθεί πως περιμένει να “σκάσει” πάνω του μια καταιγίδα, όπως τον ενημέρωσε μια πολύ φίλη του, σχετικά με την παρενόχληση που έκανε συστηματικά σε μια εργαζόμενη του εκδοτικού του οίκου πριν χρόνια και δεν γνωρίζει τον λόγο, αφού ο ίδιος δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο… Εκείνη, μην έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνει, θα ανοίξει την κουβέντα αυτή μαζί του, εν αναμονή των εξελίξεων, διατηρώντας απέναντί του την ίδια επιθετικότητα.
Η Zoe, μια νεο-φεμινίστρια, είναι το πρόσωπο που θα δημοσιεύσει την ιστορία της με τον συγγραφέα, παραθέτωντας μια σειρά από αποδείξεις. Σύντομα θα γίνει λαϊκό είδωλο και θα εθιστεί στη δόξα της προβολής, δημοσιεύοντας διαρκώς podcasts και κείμενα σε σελίδες που αφορούν τη συγκεκριμένη ομάδα. Ταυτόχρονα, ο Οscar θα δει όλους τους υποτιθέμενους φίλους του να τον εγκαταλείπουν, τη σχέση του να τον χωρίζει και θα μείνει με μόνη συντροφιά την ανταλλαγή μηνυμάτων με τη Rebecca, η οποία δεν περνάει και την καλύτερή της φάση και βρίσκει στον διαδικτυακό της συνομιλητή, μια παρέα που και η ίδια είχε ανάγκη. Η επικοινωνία τους θα συνεχιστεί και θα γίνει και για τους δύο το όχημα, για να αποφασίσουν να πάρουν τη ζωή τους στα σοβαρά και να απεξαρτηθούν από όσα και όσους τους δηλητηρίαζαν όλα αυτά τα χρόνια.
Η Zoe θα γνωρίσει από κοντά τη Rebecca, που αποτελεί ένα από τα φεμινιστικά της πρότυπα, αλλά μεθυσμένη από όσα ζει, δεν θα ακούσει καμία από τις συμβουλές της και μοιραία η υπερβολική της έκθεση και ο πόλεμος που δέχεται διαδικτυακά, θα την οδηγήσουν σε πλήρη συναισθηματική κατάρρευση. Την ίδια στιγμή, ο συγγραφέας, κάνοντας την έξοδό του στο φως, συνειδητοποιεί καθημερινά, πόσο πόνεσε και πόσο έβλαψε ανθρώπους γύρω του, συμπεριλαμβανομένης και της Zoe. Ένα τυχαίο γεγονός, που θα προσομοιάζει με δικές του συμπεριφορές, θα είναι η κλωτσιά που θα τον συνεφέρει ολοκληρωτικά. Ταυτόχρονα, η ηθοποιός, εμπνευσμένη από την αλλαγή του “φίλου” της, δοκιμάζει κι αυτή να γίνει μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού της, αποδεχόμενη κάποιους νέους όρους του παιχνιδιού και μη θεωρώντας ότι κατέχει τη γνώση όλου του σύμπαντος.
Η νεαρή κοπέλα θα ξανασταθεί στα πόδια της, με τη βοήθεια της Rebecca και της αδερφής του Oscar, πατρώνας του κινήματος, και μια τυχαία συνάντηση με τον ίδιο, δεν θα πάει πολύ καλά, αφού αυτή δεν θέλει να ακούσει τι έχει να της πει, ουρλιάζοντας στα μούτρα του όσα σκέφτεται, ενώ οι διαδικτυακοί οπαδοί της θα την κατηγορήσουν για “εσχάτη προδοσία”.
Στο τέλος της μέρας, ο Οscar θα δει τη δημοφιλία και τις πωλήσεις του να εκτοξεύονται και να βγαίνει μάλλον συνολικά κερδισμένος απ’ ό,τι πέρασε, η Rebecca θα ετοιμάζει την επάνοδό της στις ταινίες και η Zoe θα καταλάβει πως η πραγματική ζωή είναι πιο συναρπαστική από την αντίστοιχη στον ψηφιακό κόσμο. Κανένος οι πληγές δεν θα θεραπευτούν ολοκληρωτικά και θα μείνουν οι ουλές να τους θυμίζουν τι συνέβη, οπότε θα χρειαστεί να μάθουν να ζουν με αυτήν τη συνθήκη και επιτέλους οι δύο διαδικτυακοί φίλοι θα ολοκληρώσουν τις συζητήσεις που έμειναν ημιτελείς, πίνοντας έναν καφέ αντικριστά.
Μια ιστορία σύγχρονη, με τρεις ήρωες που βρίσκονται αντιμέτωποι, λόγω συνθηκών, και στην ουσία είναι θύματα των συνθηκών που διέπουν τον σύγχρονο κόσμο. Ψηφιακός κόσμος, κινήματα, πατριαρχία, πολιτική ορθότητα, σεξουαλική επιλογή, πανδημία, καταχρήσεις, προσωπικά αδιέξοδα, οικογένεια, φιλία, μεταμέλεια, ημερομήνια λήξης των ανθρώπων, που λογίζονται ως προϊόντα, είναι μερικά από τα θέματα που ασχολείται το έργο.
Ο Σωτήρης Καραμεσίνης έχει αναλάβει, μαζί με την Εύα Κοτανίδη, το πολύ τολμηρό εγχείρημα να γίνει θεατρική διασκευή και δραματουργία σε ένα βιβλίο 300+ σελίδων. Το αποτέλεσμα αυτού το αναλαμβάνει σκηνοθετικά και σκηνογραφικά ο ίδιος, αποδίδοντας στο κοινό μια παράσταση πολύ σύγχρονη και δυναμική, με διακριτούς χαρακτήρες και ξεκάθαρα μηνύματα. Σημαντικοί του υποστηρικτές οι τρεις ηθοποιοί επί σκηνής.
Ο Ορέστης Τζιόβας είναι ο μ@λάκας του τίτλου. Μπαίνει μέσα στην ουσία του ρόλου και καταφέρνει να γίνει απίστευτα μισητός στο κοινό, αφού για μεγάλο διάστημα παραμένει εμμονικά προσκολλημένος στις αντιλήψεις του για τις γυναίκες, ενώ ταυτόχρονα δεν αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται σε μια εξαρτησιακή σχέση από αλκοόλ και ουσίες, που προφανώς δεν τον αφήνουν να σκεφτεί καθαρά. Δίνει εύστοχα έναν υπερανασφαλή άνδρα, που κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, αναπαράγοντας macho πρότυπα, που θα δώσουν προς τα έξω την εικόνα που επιθυμούν να δουν οι αναγνώστες-καταναλωτές. Η σταδιακή του μεταμόρφωση και η τελική του εκδοχή, πιστώνονται στην ολοκληρωτικά πολύ καλή του ερμηνεία.
Η Εύα Κοτανίδη κρατάει τον ρόλο της έκπτωτης βεντέτας-νυν νεοφεμινίστριας, που αντιμετωπίζει με κυνικότητα και αρνητισμό τον κόσμο γύρω της, μη δεχόμενη τις όποιες προσωπικές ευθύνες για τις μέχρι σήμερα επιλογές της. Η ανάγκη της να υπολογίζεται ισότιμα από την κοινωνία, με τις νεότερες γυναίκες, η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και η ανάγκη να νιώσει ξανά παραγωγική (είναι μόλις 50 ετών, δεν γίνεται να “αποστρατευτεί” από τώρα), ήταν τα στοιχεία που πέρασαν πολύ δυνατά μέσα από το εκφραστικό της παίξιμο.
Τέλος, η Ζoe, δηλαδή η Μυρτώ Γκόνη, ενσάρκωσε όλα αυτά που εκατομμύρια νέα κορίτσια εκεί έξω ζουν καθημερινά, με πολύ εύγλωττο τρόπο – ανυποληψία, υποταγή σε πατριαρχικές αντιλήψεις, μισθολογικές, και όχι μόνο, αδικίες στον χώρο εργασίας, αίσθημα του παντοχόθεν βαλλόμενου, που δεν βρίσκει το δίκιο του. Παράλληλα, έδειξε και μια άλλη πλευρά, αυτή της μαχητικής θηλυκότητας, που εκφράζεται δυναμικά μέσα από τις νέες τεχνολογίες και διεκδικεί, με τις υπερβολές της ενίοτε, ως φορέας μιας διαρκούς καταπίεσης που θέλει άλλους να αποφασίζουν για εκείνη πώς θα ζήσει και πώς θα συνεχίσει… Είναι βαθιά συγκινητική η ερμηνεία της, καθώς κάνει ένα μεγάλο ταξίδι επί σκηνής, δοκιμάζοντας, μέσω της ηρωίδας της, πολλές και δύσκολες καταστάσεις μέχρι τέλους και δικαίως γίνεται η πιο αγαπητή εκ των τριών προσώπων του έργου.
Tι μας άφησε η θέαση αυτής της παράστασης;
Σίγουρα ικανοποίηση για την επιλογή μας και πολλά και ανάμεικτα συναίσθηματα τόσο για την ώρα που εξελισσόταν η δράση, όσο και μετά. Προσωπικά, προσπάθησα πολύ να “μισήσω” τον Oscar, αλλά δεν τα κατάφερα, γιατί, ενώ πιστεύω ακράδαντα ότι πρόκειται περί κορυφαίου μ@λ@κ@, είδος που συναντάς καθημερινά, αν δουλεύεις με άντρες, του έδινα το ελαφρυντικό ότι κανείς ποτέ δεν του έμαθε-εξήγησε κάτι και, όταν ίσως βρέθηκε κάποια κοπέλα να του εξηγήσει, αυτός ήταν κάπου αλλού και δεν καταλάβαινε. Δεν μπορείς να αισθανθείς κάτι ακραίο για κάποιον που δεν είναι “πνευματικά” αρτιμελής, τον σιχαίνεσαι για ό,τι αντιπροσωπεύει και σίγουρα δεν τον επιλέγεις για παρέα, αλλά κατά βάθος γνωρίζεις ότι μόνο τον οίκτο σου αξίζει, μαζί με την περιφρόνησή σου.
Η Rebecca μού έβγαλε ένα ερωτεύσιμο τσαμπουκά, όμως στη συνέχεια διαπίστωσα ότι έχει χάσει το μέτρο και πυροβολεί κατά πάντων, πέφτοντας στον ίδιο λάκο με τον Oscar, όπου, για οτιδήποτε κακό συμβαίνει, η δική τους ευθύνη είναι μονοψήφιος αριθμός. Το γεγονός ότι προσπαθεί να σώσει την παρτίδα ετεροχρονισμένα, την ανέβασε αρκετά στην εκτίμησή μου.
Η Zoe με μπέρδεψε απίστευτα αρχικά, καθώς η επιθετικότητά της με υποψίασε για την αλήθεια όλων όσων υποστήριζε. Όταν διαπίστωσα ότι όντως είχε δίκιο και παρακολουθώντας την πορεία της, ταυτίστηκα πολύ μαζί της, ειδικά στο κομμάτι της κοινότητας που είναι μέλος και σε πρώτη ευκαιρία της γυρνάνε την πλάτη, ξεχνώντας τι έχει κάνει εκείνη γι’αυτούς (ομοιοπαθής· βοήθησα κάποτε μια ηλεκτρονική κοινότητα, μη δεχόμενος να υποστηρίξω αστείες κατηγορίες εναντίον τους, και όταν βρέθηκα μαζί με άλλους, υπόλογος για την υπεράσπιση αυτή, από την κακοήθεια κάποιων τρίτων, κανείς εξ αυτών δεν μας υπερασπίστηκε και μάλιστα εξαφάνισαν οτιδήποτε μας συνέδεε μαζί τους…).
Το βασικότερο όλων, όμως, είναι ότι είδαμε επί σκηνής, αυτό που πιστεύουμε βαθιά – ο άνθρωπος δεν γεννιέται κάφρος και, αν αυτό κάποια στιγμή συμβεί, μπορεί, αν θελήσει πραγματικά και αντιληφθεί τι έχει συμβεί, να αλλάξει. Αρκεί να βρει τους ανθρώπους που θα τον εμπνεύσουν και να αναγνωρίσει με ειλικρίνεια τα λάθη του.
Θα θέλαμε λίγο μικρότερη τη συνολική διάρκεια και έναν λειτουργικό εξαερισμό στην αίθουσα, γιατί ήταν λιγάκι δύσκολες οι συνθήκες με τόσο κόσμο, προς το τέλος του 2ώρου.
Σίγουρα θα την προτείνουμε στους ανοιχτόμυαλους φίλους μας, γιατί, πέρα από τη θεατρική απόλαυση, θα πάρουν και κάτι που, αν το επεξεργαστούν, μόνο καλό θα τους κάνει…
Περισσότερα εδώ.
Θοδωρής Κ., Δεκέμβριος 2024
