Είδαμε την παράσταση ‘8 Γυναίκες’ στο Θέατρο Βράχων

Οι «Οκτώ Γυναίκες», του Ρομπέρ Τομά, είναι από αυτά τα έργα που έχουν γνωρίσει αρκετά ανεβάσματα και παράλληλα είναι αρκετά δημοφιλή στο θεατρόφιλο κοινό.

Αυτό το καλοκαίρι, ο Χρήστος Σουγάρης το επιλέγει και προτείνει τη δική του οπτική, επικουρούμενος από 8 εκλεκτες ηθοποιούς-πρωταγωνίστριες. Είχαμε τη χαρά να δούμε την πρώτη παράσταση για τη θερινή περιόδεια, στο Θέατρο Βράχων!

Σε ένα εξοχικό περιβάλλον, σε μια έπαυλη, ο βιομήχανος Μαρσέλ βρίσκεται, από τη μικρή του κόρη, δολοφονημένος στο δωμάτιό του, με ένα μαχαίρι καρφωμένο στην πλάτη του.

Οι γυναίκες που τον περιστοιχίζουν και το προηγούμενο βράδυ είχαν όλες μιλήσει μαζί του, αποφασίζουν να μην πειράξουν τίποτα από τον τόπο του εγκλήματος και να ειδοποιήσουν την αστυνομία. Όμως, το καλώδιο του τηλεφώνου στο σπίτι είναι κομμένο! Οπότε, μέχρι να βρεθεί ένας τρόπος να ειδοποιηθεί η αστυνομία, πρέπει να προσπαθήσουν να βρουν ποιος είναι ο δράστης – αλλά αφού δεν μπήκε ούτε βγήκε κανείς άλλος, πλην όλων αυτών από το σπίτι, μήπως ανάμεσά τους υπάρχει μια φόνισσα;

Ο δολοφονημένος Μαρσέλ, όπως πληροφορούμαστε, είχε με την καθεμία μια ξεχωριστή σχέση – σύζυγος, πατέρας, αδερφός, γαμπρός, κουνιάδος, εργοδότης και εραστής. Οι οχτώ αυτές γυναίκες περιστρέφονταν γύρω του, ζητώντας η καθεμία και κάτι από τον ίδιο ή εκείνος απολάμβανε, ως κυρίαρχο αρσενικό, αυτήν την συγκατοίκηση;

Η αλήθεια βρίσκεται μάλλον κάπου στη μέση.

– Η σύζυγός του τον απατά με τον συνέταιρό του, που είναι υπεύθυνος για την προσεχή χρεωκοπία της εταιρείας και ετοιμάζεται να το σκάσει μαζί του.
– Η πεθερά του, παρότι την έχει χρόνια φιλοξενούμενη και μπορεί να την έχει βοηθήσει οικονομικά, δεν δείχνει τέτοιες διαθέσεις, αλλά κοιτάζει πώς μπορεί ακόμη και τώρα να επωφεληθεί.
– Η αδερφή της γυναίκας του τον γουστάρει τρελά και του το δείχνει σε κάθε ευκαιρία και, με αυτόν τον τρόπο, θέλει να εκδικηθεί την αδερφή, την οποία ζηλεύει θανάσιμα, παρότι την έχει μαζέψει παρέα με τη μητέρα τους, εξασφαλίζοντάς τους τα πάντα δωρεάν.
– Η αδερφή του, με βεβαρημένο ιστορικό ακολασίας και καταχρήσεων, εκμεταλλεύεται την όποια αδυναμία της έχει, για να του απομυζά χρήματα, που άλλοτε διοχετεύει στο πάθος της για τζόγο ή στον κρυφό εραστή της (που αργότερα θα αποκαλυφθεί ότι είναι το ίδιο πρόσωπο με αυτόν της συζύγου!).
– Η οικονόμος του σπιτιού είναι συνένοχη και συμμέτοχος στα κρυφά χαρτοπαικτικά όργια που στήνει με την αδερφή του και γνώστης πολλών ακόμη μυστικών του.
– Η νεαρή υπηρέτρια, που εργάζεται λίγους μήνες στο σπίτι, είναι και προσωπική του ερωμένη τα τελευταία χρόνια
– Η μεγάλη του κόρη ζει στο Παρίσι, ξοδεύντας τα εμβάσματα του μπαμπά και τον θυμάται όποτε έχει κάποιο θέμα, που χρειάζεται λεφτά για να λυθεί.
– Τέλος, η μικρή του κόρη είναι χαμενη στο κόσμο των βιβλίων αστυνομικής λογοτεχνίας, αλλα και η μόνη που τον αγαπά πραγματικά και τον καταλαβαίνει.

Γινεται αντιληπτό πως ο Τομά στήνει μια ιστορία, που κυριαρχούν η απιστία, η φιλαργυρία, η ζήλια, τα πάθη και τα κρυμμένα μυστικά, όπου όλοι οι πρωταγωνιστές (φανεροί και μη) έχουν σκελετούς κρυμμένους στην ντουλάπα τους.

Το αστυνομικό θρίλερ συναντά την κωμωδία και η μίξη είναι απολαυστική, καθώς οι ηρωίδες μεταβαίνουν, ανάλογα με τις συνθήκες, από τη μια κατάσταση στην άλλη, καταστώντας εαυτούς ως απόλυτα κωμικοτραγικές φιγούρες.

Αυτήν την συνθήκη παραλαμβάνει ο Χρήστος Σουγάρης και προσθέτει τη δική του οπτική, φτιάχνοντας μια απολαυστική παράσταση. Με δεδομένο ότι η πλοκή δεν έχει τα χαρακτηριστικά ενός αστυνομικού έργου και οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται ως καρικατούρες, χωρίς να λαμβάνουμε πολλές πληροφορίες για αυτούς, επιλέγει, αξιοποιώντας την προϋπηρεσία του σε επιτυχημένα μιούζικαλ, να εντάξει και αυτό το στοιχείο στη δημιουργία του.

Με την συνδρομή των RSN στη μουσική και Γεράσιμου Ευαγγελάτου στους στίχους, κάθε ηρωίδα αποκτά το δικό της τραγούδι, μέσα απο το οποίο, τρόπον τινά, μας “συστήνεται”. Ωραία ως ιδέα, όμως κάποια μικρά προβλήματα με τον ήχο (πρεμιέρα, γαρ), δεν μας επέτρεψαν να ακούσουμε όλα τα κομμάτια καθαρά, οπότε δεν έχουμε αποκρυσταλλωμένη άποψη για πόσα μας συγκίνησαν και πόσα όχι.

Αυτό που σίγουρα λατρέψαμε ήταν το σκηνικό και τα ρούχα της Ελένης Μανωλοπούλου – ξεφεύγοντας από τη συνηθισμένη λογική να παρουσιάζεται το έργο σε έναν κλειστό χώρο (σαλόνι, συνήθως), εδώ αντικρίσαμε μια υπέροχη σκηνική σύνθεση, που θύμιζε κήπο, και τα χρωματιστά και καλαίσθητα κοστούμια των πρωταγωνιστριών, ήρθαν και έδεσαν σαν μέρος, μοναδικό λουλούδι η καθεμιά, αυτού του χώρου.

Το στοιχείο που επίσης μας άρεσε σκηνοθετικά πολύ, ήταν η χρήση της κάμερας, που ακολουθούσε όποια κυρία είχε τον λόγο ή οτιδήποτε έπρεπε να προσέξουμε, παράλληλα με τη δράση, και η εικόνα προβαλλόταν στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας του Μαρσέλ.

Ερμηνευτικά, ξεχωρίσαμε την Ευγενία Ξυγκόρου, στον ρόλο της μικρής κόρης, Suzon, που φάνηκε πως το απολάμβανε, παρά το άγχος της πρώτης παράστασης, με όλη της την ψυχή (χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, μετά το τέλος της, χοροπήδαγε και ήταν με ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας στα παρασκήνια!). Παρα πολύ καλές και οι υπόλοιπες κυρίες της νεότερης γενιάς, η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, ως καμαριέρας Louise, η Ευγενία Δημητροπούλου, ως η μεγάλη κόρη Catherine, και η Μαρίζα Τσάρη, στον ρόλο της γκρινιάρας γεροντοκόρης Augustine. Ανεξήγητα “αγχωμένες”, αλλά πολύ καλές και οι πιο “έμπειρες” της διανομής, η Υρώ Μανέ – Gaby, σύζυγος και εγκλωβισμένη στα ψέματα, η Τάνια Τρύπη – Pierrette, που έβγαλε τη μοναξιά της ηρωίδας που την “πνίγει” με διάφορους τρόπους, η Φωτεινή Ντεμίρη – ΥΠΕΡΘΕΑΡΑ, στον ρόλο της χειριστικής πεθεράς του Marcel, και η Γιώτα Φέστα – ως οικονόμος Madame Chanel, που λυγίζει από τα μυστικά του σπιτιού που κουβαλάει.

Το τέλος της παράστασης, με τη διπλή ανατροπή, με ξάφνιασε ευχάριστα (τριπλή, αν σκεφτείς πως το κορίτσι μου είχε υποψιαστεί από την μέση του έργου το τέλος, ενώ εγώ έψαχνα ποια είχε το μεγαλύτερο όφελος να σκοτώσει) και δημιούργησε ανάμεικτες αντιδράσεις στο κοινό – τα αγόρια από τα ζευγάρια που καθόταν πίσω μας έλεγαν “τι πέρασε από τις μουρλές αυτός ο χριστιανός, τον λυπήθηκε η ψυχή μας”, ενώ οι συνοδοί τους προσπαθούσαν να αντιτάξουν και το μερίδιο της δικής του ευθύνης για όσα συνέβαιναν από τις γυναίκες της ζωής του. Προσωπικά, πάλι δεν καταλαβα γιατί ο αφανής ήρωας Μαρσέλ επέλεξε να γίνει τόσο drama queen στο τέλος!

Οι «8 Γυναίκες», δια χειρός Χρήστου Σουγάρη, είναι μια θαυμάσια καλοκαιρινή πρόταση, με έναν εκλεκτό θίασο, που, μόλις παίξει κάποιες παραστάσεις, θα απογειώσει κυριολεκτικά την παράσταση. Προτείνεται ανεπιφύλακτα για μια ξέγνοιαστη καλοκαιρινή θεατρική έξοδο.

Περισσότερα εδώ.

Θοδωρής Κ., Ιούλιος 2024