ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ | 2ος ΧΡΟΝΟΣ – «Ο ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη

Ανθρώπους καταστρέφουν εν μέσω κάποιου γεύματος
στο όνομα του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος

H παράσταση του Γιάννη Νταλιάνη, που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, επιστρέφει στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. 400 χρόνια μετά τη γέννηση του Μολιέρου, οι «σκοτεινές» λεγόμενες κωμωδίες του εξακολουθούν να διασκεδάζουν το κοινό και να εμπνέουν διαφορετικές γενιές σκηνοθετών για καινούργια και ανατρεπτικά ανεβάσματα. O Γιάννης Νταλιάνης, ο οποίος στο παρελθόν έχει δουλέψει ιδιαιτέρως πάνω στο έργο του Μολιέρου και πρόσφατα μας έδωσε μια έξοχη εκδοχή του έργου του Πιερ ντε Μαριβώ «Η Κληρονομιά», σκηνοθετεί ένα δυνατό θίασο 9 ηθοποιών στην έγκυρη μετάφραση του Ανδρέα Στάικου. Το τελικό κείμενο της παράστασης το διαμόρφωσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης μένοντας πιστός στο πνεύμα του έργου και της μετάφρασης. Η απόδοσή του
εμπνέεται από την εξωφρενική σύγχρονη πραγματικότητα, εμπλουτισμένη με τραγούδια του Έλβις Πρίσλεϊ που χρησιμοποιούνται ως μέσο αποπλάνησης…
Όλα αυτά μαζί μας προδιαθέτουν για έναν απολαυστικό Ταρτούφο. Με αφορμή τα 10 χρόνια από το θάνατο του, η παράσταση αφιερώνεται από τον Γιάννη Νταλιάνη και την ομάδα του στη μνήμη του Λευτέρη Βογιατζή, ο οποίος εντρύφησε στη δραματουργία του Μολιέρου κι είχε παίξει μάλιστα τον Ταρτούφο στη σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Ο Ταρτούφος μαζί με τον Δον Ζουάν είναι για μένα το πιο συναρπαστικό έργο του Μολιέρου. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει παιχθεί πολύ περισσότερο από όλα τα άλλα έργα του στην Κομεντί Φρανσέζ αλλά και στην παγκόσμια θεατρική σκηνή, ενώ υπήρξε μακράν η μεγαλύτερη επιτυχία του όσο ζούσε. Είναι ένα έργο βέβαια ανοιχτό στις ερμηνείες. Το καλοκαίρι στο φεστιβάλ Αθηνών παρακολουθήσαμε την πολύ ενδιαφέρουσα τρίπραχτη εκδοχή του Ίβο Βαν Χόβεν ο οποίος μας έδωσε ένα Ταρτούφο ως αμιγές δράμα. Η δική μας παράσταση πάντως, δεν πρόκειται να αγνοήσει το κωμικό στοιχείο. Θεωρώ άλλωστε ότι το γέλιο είναι ένα βασικό στοιχείο της Μολιερικής γραφής και αποτελεί πανίσχυρο θεατρικό εργαλείο. Κύριο άξονα της παράστασης αποτελεί η σχέση υποκρισίας και πίστης. Μιας υποκρισίας όχι μόνο του Ταρτούφου αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας που τον περιβάλλει. Μιας πίστης με την έννοια της ανάγκης να πιστέψουμε, σε κάτι, σε μια αμόλυντη αξία. Αυτήν ακριβώς την ανάγκη, που συχνά μας κάνει ευάλωτους, είναι που εκμεταλλεύονται κάθε λογής απατεώνες και υποκριτές…

Με αφορμή τα 10 χρόνια από το θάνατο του, η παράσταση αφιερώνεται από τον Γιάννη Νταλιάνη και την ομάδα του στη μνήμη του Λευτέρη Βογιατζή, ο οποίος εντρύφησε στη δραματουργία του Μολιέρου κι έπαιξε τον ομώνυμο ρόλο.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Ανδρέας Στάικος
Κείμενο παράστασης, σκηνοθεσία: Γιάννης Νταλιάνης
Σκηνικά, κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Μουσική: Κώστας Λώλος
Κίνηση, χορογραφία: Ιωάννα Αποστόλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Σταύρου
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Φωτογραφίες παράστασης & video: Πάτροκλος Σκαφίδας

ΔΙΑΝΟΜΗ
Ταρτούφος: Μάνος Καρατζογιάννης
Οργκόν: Θανάσης Βλαβιανός
Ελμίρα: Ελίζα Σκολίδη
Ντορίν: Αγγελική Μαρίνου
Κλεάνθης: Γιώργος Κορομπίλης
Μαριάννα: Μέγκι Σούλι
Δάμις: Χρήστος Παπαδόπουλος
Κυρία Περνέλ: Χριστίνα Θεοδωροπούλου
Ακάκιος: Θωμάς Σιέκας

*Ακούγεται η φωνή του Νίκου Χατζόπουλου στο ρόλο του δικαστικού κλητήρα

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ZERO GRAVITY, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΘΕΑΤΡΟ
Παραγωγή επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Trailer : https://www.youtube.com/watch?v=-RxsSdZdcnI

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Δευτέρα 23 Οκτωβρίου στις 21:00
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00 έως 26/12
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 110 λεπτά
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ :17 ευρώ (κανονικό ) & 14 ευρώ (μειωμένο)

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ: 12 ευρώ
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: https://www.more.com/theater/o-tartoufos-tou-molierou/

Θέατρο Σταθμός
Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)
τηλ. 210 52 30 267
site:http://stathmostheatro.gr/
e-mail:stathmostheatro@gmail.com
https://www.facebook.com/theatrostathmos2
https://www.instagram.com/theatro_stathmos/

Έγραψαν για την παράσταση «Ταρτούφος» του Μολιέρου

Παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Σταθμός την παράσταση που σκηνοθέτησε ο πολύπειρος, ταλαντούχος Γιάννης Νταλιάνης, στην καλή, δουλεμένη μετάφραση του Ανδρέα Στάικου. Η σκηνοθεσία έσκυψε με αγάπη επάνω από το έργο για να ανασύρει την αληθινή του υπόσταση. Διέκρινε πίσω από την κωμική επιφάνεια το υπόγειο τραγικό στοιχείο και απέφυγε το «κωμικοφανές παίξιμο» που θα έδινε στα πρόσωπα και στις καταστάσεις μια πρόσκαιρη λάμψη και θα υποβίβαζε την κωμωδία σε μια «σχηματική φάρσα». Αντίθετα, έδωσε το έργο ελαφρά διασκευασμένο από τον ίδιο, σαν μια διαχρονική τραγικωμωδία του αιώνιου ανθρώπου. «Έβγαλε» το κωμικό στοιχείο μέσα από το σοβαρό και ανέδειξε το κυρίαρχο πολιτικό στοιχείο, μάλιστα σε μια εποχή όπως η δική μας, όπου ο Ταρτούφος είναι ακόμα δίπλα μας.
Παράσταση συνόλου, όπου μια ισοδύναμη πολυμελής ομάδα νέων και παλιότερων ηθοποιών, καθοδηγημένη σωστά, με κορυφαίο στον κεντρικό ρόλο τον Μάνο Καρατζογιάννη, απέδωσαν γεωμετρημένα και γλυπτά τους ρόλους τους, με φαντασία και λόγο, σαν ένας καλοκουρδισμένος ωρολογιακός μηχανισμός όπου όλα τα μέρη δουλεύουν για το σύνολο, το σύνολο για τα μέρη και το «ρολόι» χτυπάει όταν πρέπει δείχνοντας τη σωστή ώρα που είναι η δική μας, το σήμερα: Θωμάς Σιέκας (υπόγεια κωμικός), Ελίζα Σκολίδη (ωραία «ντάμα» με στοιχεία «ενζενί»), Γιώργος Κορομπίλης (ένας έξοχος «δεύτερος» ανδρικός ρόλος μεταλλαγμένης commedia), Μέγκι Σούλι (πρώτη επαγγελματική παρουσία, εξαιρετικά υποσχόμενη), Κωνσταντίνος Ζωγράφος (ένας δημιουργικός, «δεύτερος» επίσης, διακριτός ανδρικός ρόλος commedia), Αγγελική Μαρίνου (μια χαρισματική κομεντιάνα… που αμάρτησε), Χριστίνα Θεοδωροπούλου («κυρία» της σκηνής), Θανάσης Βλαβιανός (ευρηματικός αντι-ταρτούφος Οργκόν ή η ανεστραμμένη εικόνα του υποκριτή στον καθρέφτη του ονείρου), Μάνος Καρατζογιάννης (ένας αντισυμβατικός, απροσδόκητος  «ξύλινος», μεσογειακός φασουλής-Ταρτούφος). Και η στιβαρή φωνή του Νίκου Χατζόπουλου ως δικαστικού κλητήρα. Άρτια σκηνικά-κοστούμια της Αρτέμιδας Φλέσσα, φωτισμοί του Γιώργου  Αγιαννίτη, ωραία μουσική του Κώστα Λώλου, δουλεμένη κίνηση-χορογραφία της Ιωάννας Αποστόλου. Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή της Κυριακής

Σταδιακά το κωμικό στοιχείο σοβαρεύει απότομα στη μέση του έργου και η υπόθεση εξελίσσεται σε τραγωδία, που όμως προκαλεί ένα πικρό και λυτρωτικό γέλιο. Ο πόθος του Ταρτούφου (ο πόθος για το κέρδος ή ο πόθος για τη σύζυγο του Οργκόν) γίνεται το κολαστήριό του, κι έτσι, υπό μιαν έννοια, κερδίζει τη στιγμιαία συμπάθειά μας. H ερμηνεία του Μάνου Καρατζογιάννη είναι  αποκαλυπτική, καθώς με χιούμορ και αμεσότητα υπερβαίνει την παραδεδομένη εκδοχή του Ταρτούφου και αναδεικνύει μια δαιμονική πλευρά του ρόλου. Την έντονη ρητορική που χαρακτηρίζει τη δομή του έργου την αξιοποιεί ο Γιάννης Νταλιάνης στο έπακρο, σε μια λιτή σκηνοθεσία, όπου σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν οι φωτισμοί και η κινησιολογία (Ιωάννα Αποστόλου). Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε, λοιπόν, στη σωματικότητα του κλασικού μολιερικού έργου, τη διδασκαλία της οποίας αποτυπώνουν οι εξαιρετικές ερμηνείες των εννιά διακριτών χαρακτήρων του έργου: του Μάνου Καρατζογιάννη (ως ενός πανούργου Ταρτούφου, ικανού να εκμεταλλευτεί όποιαν οικονομική ευρωστία έχει η οικογένεια του Οργκόν, επιστρατεύοντας ένα σοβαρότατο προφίλ τάχατες θρησκευόμενου), του Θανάση Βλαβιανού (ως συμπαθούς, αφελούς και εύπιστου bourgeois Οργκόν, σε μια ερμηνεία ιδιαίτερα μελετημένη ώστε ν’αποφευχθούν ψευδοκωμικές καταστάσεις), της Ελίζας Σκολίδη (ως δυναμικής και αισθησιακής Ελμίρας, συζύγου του Οργκόν), της Αγγελικής Μαρίνου (ως ευφυούς Ντορίν), της Μέγκι Σούλι (ως υστερικής, ξεκαρδιστικής Μαριάννας, που  οδηγείται από τον πατέρα της ως αμνός επί σφαγή σε γάμο με τον Ταρτούφο), του Θωμά Σιέκα (ως πραγματικά κωμικού, διπρόσωπου Ακάκιου που παραμένει σιωπηρός έως ότου γίνει, αίφνης, δικαστής των πάντων), του Γιώργου Κορομπίλη (ως ορθολογιστή, μετριοπαθούς Κλεάνθη που στο πρόσωπό του συνοψίζει όλους τους ψύχραιμους φίλους του πρωτοτύπου), του Κωνσταντίνου Ζωγράφου (ως ευέλικτου, αεικίνητου Δάμι) και της Χριστίνας Θεοδωροπούλου (ως αμετάπειστης, συντηρητικής κυρίας Περνέλ).
Η Άρτεμις Φλέσσα στα κοστούμια, ο Γιώργος Αγιαννίτης στους φωτισμούς και ο Κώστας Λώλος στη μουσική συνέβαλαν σημαντικά στην ολοκλήρωση της σύλληψης. Η χρήση του τραπεζιού και του τραπεζομάντηλου είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική: η παράσταση δεν έχει τίποτε το παραπανίσιο, τίποτε το περιττό. Είναι μια γνήσια λαϊκή παράσταση, με στοιχεία που φέρνουν το κείμενο στο σήμερα, αρκούντως καταγγελτική και, κυρίως, ειλικρινής και συνεπής προς τις προθέσεις του Μολιέρου. Νίκος Ξένιος (bookpress.gr)

Ο Γιάννης Νταλιάνης ορίζει με συμπαγή σκηνοθετική γεωμετρία τη διαδρομή αυτής της θεατρικής παράστασης, με γόνιμη έμπνευση, ρεαλισμό και σεβασμό στους νοηματικούς κώδικες. Έτσι διατηρείται το μολιερικό εργαλείο που είναι το γέλιο, μέσα από την στηλίτευση των ηθών της εποχής, με την ειρωνεία, τους αιχμηρούς διαλόγους με ρίμα, το σαρκαστικό χιούμορ και την ανάδειξη της νοσηρότητας μιας εθελοτυφλούσας κοινωνίας. Ο Ταρτούφος του Μάνου Καρατζογιάννη, μια πολυεπίπεδη προσωπικότητα, σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Ο λόγος, η έκφραση και η κίνηση με μεστό τρόπο ολοκληρώνουν την τραγελαφική περσόνα του «ειλικρινούς» απατεώνα.
Το όλο στήσιμο του ρόλου, αποπνέει εκείνη την υποκριτική δεινότητα και ευελιξία που αβίαστα επικοινωνεί με το θεατή, εξασφαλίζοντας τη μέθεξη μέσα από τον καταιγισμό των εικόνων και την εντελή συναισθηματική κλιμάκωση. Είναι αξιοπρόσεκτο το πως ο Μάνος Καρατζογιάννης υπηρετεί με ευκαμψία τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του ήρωά του, άλλοτε με μέτρο ή αλαζονεία και άλλοτε με υπερβολή αισθήσεων και αισθημάτων, δημιουργώντας περιβάλλον εκκεντρικό, αλλόκοτο, αλλά και ερεβώδες. Η άνεση, η επιτήδευση, ο στοχευμένος λόγος, η αφοπλιστικότητα των κινήσεων σώματος και προσώπου, η πονηριά, ο κυνισμός, η περιφρόνηση της ηθικής και ο αριβισμός, εκδηλώνονται ολοφάνερα μέσα σε ένα παιχνίδι επιρροής και επιβολής. Οι εντυπώσεις που δημιουργούνται και οι ανατροπές διανθίζουν την πλοκή με το κωμικό στοιχείο, απαραίτητο στην εύπλαστη και ταραχώδη ατμόσφαιρα. Σε όλο αυτό το ρευστό και φορτισμένο κλίμα ο Μάνος  Καρατζογιάννης βάζει τη σφραγίδα του, ιχνογραφώντας με εύρος το πορτρέτο του «θεοσεβούμενου» Ταρτούφου, με αριστοτεχνικό φέρσιμο, με τον αέρα ενός αφοπλιστικού πρωταγωνιστή.
Πάρα πολύ καλός ο Θανάσης Βλαβιανός ως Οργκόν, με εσωτερικότητα και υποκριτική δεινότητα.
Πολύ καλοί οι Ελίζα Σκολίδη ως Ελμίρα, Γεώργιος Κορομπίλης ως Κλεάνθης, Μέγκι Σούλι ως Μαριάννα, Κωνσταντίνος Ζωγράφος ως Δάμις και Θωμάς Σιέκας ως Ακάκιος. Η Χριστίνα Θεοδωροπούλου υποδύεται την κυρία Περνέλ με πειστικότητα. Ξεχωρίζει η εξαιρετική Αγγελική Μαρίνου που ενσαρκώνει την Ντορίν, υπηρέτρια της Μαριάννας.
Ακούγεται η φωνή του Νίκου Χατζόπουλου στο ρόλο του δικαστικού κλητήρα.
Συνοπτικά η διανομή των ηθοποιών κερδίζει επάξια το κυρίαρχο θετικό πρόσημο της
θεατρικής καταιγιστικής δράσης, μαζί βέβαια με την εύγλωττη σκηνοθετική οπτική. Ζωή Τόλη, Enetpress