Πήγαμε στην συνέντευξη τύπου για το Rocky Horrow Show
Τετάρτη μεσημέρακι έλεγε η πρόσκληση 12:30… έφυγα απο το σπίτι 12:25 με την γνώση ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αρχίσει η παρουσίαση πριν τη 1 και για σατανική μου τύχη έφτασα γρήγορα στο σταθμο και το τρένο ήρθε αμέσως!
Μην τα πολυλογώ, 1 παρά τέταρτο ήμουν μπροστά στο Rex. Συστάσεις με τους ανθρώπους που τόσο καιρό μιλάμε στα emails και μετά περιήγηση στο ανακαινισμένο θέατρο.
Το πρώτο που παρατηρεί κάποιος είναι η αντίθεση στο βιομηχανικό-industrial look (όπως το χαρακτήρισε κι ο Κωνσταντίνος Ρήγος λίγο αργότερα) που έχει πάρει ο χώρος με την κλασσική θεατρική αρχιτεκτονική που τον χαρακτηρίζει (πολυβασανισμένος χώρος το Ρεξ, αφου, όχι πολύ παλιά, λειτούργησε ως club και μετά ως μπουξουκλερί κι αν μη τι άλλο, ευτυχώς που ξαναγύρισε σε θεατρική χρήση). Ίσως εκεί υπάρχουν τα πιο άνετα καθίσματα που έχω καθίσει ποτέ σε θέατρο για εμάς τις ψηλοί, αφού έχει προβλεφτεί να υπάρχει χώρος μεταξύ των σειρών(και για άλλους λόγους που θα δειτε στην παράσταση, αλλά δε θα κάνω spoiler), με μόνη ένσταση το πόσο “βολικά” είναι για να κάτσει κάποιος να δει μια 2ωρη παράσταση (αυτό θα σας το πω όταν θα παω να δω το έργο).
Κατα τ’αλλα πολλές τηλεοπτικές φάτσες που είχαν έρθει να καλύψουν τη συνέντευξη, αρκετοί φωτογράφοι, αλλά όχι η κοσμοσυρροή που θα περίμενε κάποιος (σε αντίστοιχη παρουσίαση πιο “κυριλέ” θεάτρου υπήρξε το αδιαχώρητο πριν λίγο καιρό και μην πετροβολούμε συνεχώς το εμπορικό θέατρο κι αυτό τέχνη είναι!).
Γύρω στη 13:15 άνοιξε η αυλαία κι η έκπληξη που μας είχαν ετοιμάσει οι συντελεστές ήταν ένα κομμάτι απο το μιούζικαλ, μια ζωντανή πρόβα στην ουσία, όπως είπε κι ο σκηνοθέτης για να μπούμε στο κλίμα. Με μια μικρή αναμονή για να αλλάζουν και να ξεβαφτούν οι ηθοποιοί, ξεκίνησε η ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Τον Κωνσταντίνο Ρήγο τον ξέρω, όπως οι περισσότεροι απο βιντεο κλιπ και δεν είχα διαβάσει ποτέ κάποια συνέντευξή του. Με κέρδισε με την απλότητα του λόγου του και μου έδειξε το πρόσωπο ενός ακούραστου ανθρώπου που διαρκώς ψάχνει και τολμάει να κάνει καινούρια για τον ίδιο πράγματα. Αν δεν σκόπευα να δω την παράσταση μετά την χθεσινή συνέντευξη θα την δω σίγουρα! Θέλω να δω αυτό το όραμα που έχει για το πασίγνωστο μιούζικαλ και αν θα καταφέρει να κάνει μέρος της παράστασης το κοινό, κι όχι μόνο.
Όπως μας εξήγησε, το έργο αυτό τη δεδομένη χρονική στιγμή κολλάει μια χαρά στην εικόνα της Αθήνας, που μαστιζόμενη απο τα οικονομικά προβλήματα έχει κάνει τους ανθρώπους της πιο συντηρητικούς και πολύ επιφυλακτικούς στη διαφορετικότητα. Κι οι κεντρικοί ήρωες του έργου ζουν σε ενα ροζ συννεφάκι και δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν το διαφορετικό, όμως μια σειρά απο απρόοπτα γεγονότα τους αλλάζουν συνολικά ως ανθρώπους.
Για τους κατοίκους της πόλης δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλές ελπίδες γιατί ακόμα και το πιο open minded κοινό που θα πάει να παρακολουθήσει την παράσταση, δύσκολα θα παρακινηθεί να ξεγκιστρώσει κάποια απο τα κολληματά του σχετικά με το πως βλέπουμε τους άλλους και θα μείνει στο καθαρα ψυχαγωγικό κομμάτι του όλου.
Οι λοιποί συντελεστές δεν ήταν τόσοι λαλίστατοι, μάλλον τα είπαν όλα μετά στα κανάλια! Φεύγοντας, μίλησα με έναν πολύ αγαπημένο μας καλλιτέχνη που αποδείχτηκε και εξαιρετικό παιδί (κι ίσως τον φιλοξενήσουμε κάποια στιγμη) και με την υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθώ στο χώρο ως θεατής ξανα.
