Είδαμε το “Όταν η Marilyn Monroe μένει μόνη της”

Λένε οι άνθρωποι που παρακολουθούν πολύ θέατρο να μην πηγαίνει κάποιος στις πρώτες παραστάσεις της σεζον, αλλα στις τελευταίες αν όχι στην τελευταια-τελευταία που ο ηθοποιός γνωρίζοντας ότι δεν θα ξαναεκτεθεί στο κοινό για την σεζόν αυτη με αυτό το ρόλο δίνει τον καλύτερο του εαυτό και είναι γενικότερα το όλο κλίμα αρκετά συναισθηματικό.

Κάπως έτσι ήταν τα πράματα όταν πήγαμε να δούμε την αιρετική Μέριλυν του Γιάννη Κοντραφούρη, στην τελευταία παράσταση μια Παρασκευή στο “Αγγέλων Βήμα”.

Ενας πολύ δυνατός μονόλογος απο μια εξαιρετική ηθοποιό, την Κωνσταντίνα Τάκαλου που καθοδηγήθηκε απο την εξαιρετική σκηνοθεσία,γεμάτη νεύρο, της  Ίριδας Χατζηαντωνίου.

Για 60 λεπτά είδαμε την αποκαθήλωση των καταναλωτικών ειδώλων και των επαναπροσδιορισμό τους μέσα στο κόσμο – διαπιστώσαμε αυτό που συχνά αναφέρεται αλλά ελάχιστοι διαπιστώνουμε, πως κι αυτοί είναι άνθρωποι και υπερβολικά προβεβλημένοι πολλές φορές και όλο αυτό ίσως έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ζωη τους.

Στην Μερίλυν αυτή, παρακολουθήσαμε μια διαλυμένη κοπέλα που περιέγραφε με ωμή αλήθεια το πέρασμα απο την αθωώτητα στην “εμπορική ενηλικίωση”.Αντιληφθήκαμε την τραγικότητα του προδιαγεγραμένου τέλους που κι η ίδια δείχνει να γνωρίζει και να προσδοκά σαν λύτρωση…

Φεύγοντας απο τον θέατρο, δεν συνεχίσαμε αλλού το βράδυ μας αλλά γυρίσαμε σπίτι και συζητήσαμε αυτήν την εμπειρία.Αποφασίσαμε στο εξής να λειτουργεί λιγότερο το αλυσοπρίονο στους ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου γιατί πίσω απο την λάμψη και την βιτρίνα δεν γνωρίζεις κανείς ουσιαστικά τον άνθρωπο πίσω απο το προιον και αυτό οφείλουμε να το σεβόμαστε.

Κρίμα που ο προγραμματισμός του θεάτρου και το πλήρες του πρόγραμμα για αυτή την σεζόν δεν επιτρέψαν να γίνουν περισσότερες απο 10 παραστάσεις, έπρεπε να το παρακολουθήσουν περισσότεροι ακόμα θεατρόφιλοι.