Είδαμε τις παραστάσεις “Το τούβλο” και “Ο θεος της σφαγής”

Σαββατοκύριακο 1-2 Μαρτίου ξανά στο Προσκήνιο για το φεστιβάλ του Ο.Ε.Θ. με 2 κωμωδίες στο πρόγραμμα.
Η πρώτη σε πρεμιέρα απο την ομάδα που έχει δώσει φέτος το Ζητείται Θεια (Ομάδα Κρίσης) με τίτλο “Το τούβλο” και την επόμενη μέρα θα βλέπαμε “O θεος της Σφαγής” της Γιασμιν Ρεζά απο την ομάδα Square (είχαμε δει ήδη την πρώτη τους δουλειά για φέτος, τον Οκτώβριo “Camille Claudel: Mudness”.

Σάββατο βράδυ, τα “γνωστά”  στον πεζόδρομο με αυτούς που δεν έχουν κράτησει και εμάς που πρέπει να πάμε να παραλάβουμε τα εισιτήρια (είχαμε νεα ήθη εκείνη την βραδιά με τον κόσμο να κάθεται τσολιάς μπροστά στο ταμείο και να μην μπορεί να πλησιάσει όποιος είχε κρατήσει θέσεις, παρα μόνο με σπρωξίδι και όση ευγένεια επιστράτευε – φαινόμενο που επαναλήφθηκε και την Κυριακή).
Καταλαμβάνουμε τις ίδιες θέσεις που καθόμαστε όλες αυτές τις μέρες και αφου ανταπεξέρχομαι μιας μίνι φρίκης της αγενέστατης κυρίας που κάθεται στην μπροστινή σειρά (απαιτεί να αλλάξουμε θέσεις γτ δε φτάνουν για την παρέα της – ας ερχόσασταν νωρίτερα αγαπητη μου – αλλά παιρνει βύσμα για Κάιρο…), επιτέλους σβήνουν τα φώτα.

Σκηνικό… ενα σαλόνι ενός σπιτιού και εκει μπαίνουν 2 μαυροντυμένες κυρίες, η χήρα κι η φιλενάδα της, μετά την κηδεία. Ο μακαρίτης κατα πως μαθαίνουμε στην πορεία για να τσοντάρει στην πετσοκομμένη σύνταξη και να μπορεί να πληρώνει το δάνειο έκανε διάφορες δουλειές σε ανθρώπους που δεν συναναστρέφεται ο μέσος ηλικιωμένος.

Όταν πεθαίνει λοιπόν, παρελαύνουν απο το σπίτι όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι και ταλαιπωρούν τις 2 γυναίκες που έχουν πλήρη άγνοια για το τούβλο (έτσι έμοιαζε το δέμα) που τελευταία είχε αναλάβει να μεταφέρει ο εκλιπόντας.

Μέσα απο διάφορες ξεκαρδιστικές καταστάσεις θα καταλήξουν σε μια λύση που βολεύει άπαντες και οι 2 φιλενάδες “μορφωμένες” πλεον όταν ανακαλύπτουν που κρυβόταν το τούβλο, ανοίγουν νέους επιχειρηματικούς ορίζοντες.

Ηταν πρεμιέρα, μιας παράστασης αρκετά καλής, με πολύ αληθοφανείς χαρακτήρες και θα την κρίνω επιεικως γτ όλες οι υπόλοιπες είχαν μια διαδρομή πίσω τους, ενώ αυτή βούτηξε στα βαθιά. Θα την ξανάβλεπα αφού ξεκινήσει και “γράψει” κάποιες βδομάδες επι σκηνής για να την κρίνω καλύτερα. Το πρώτο δείγμα ήταν θετικό!

Την Κυριακή η παράσταση ήταν μια απο αυτές που είχα προγραμματίσει να δω ενώ παιζόταν (αλλά τη βραδιά που θα πηγαινα έγιναν διάφορα απρόβλεπτα γεγονότα με αποτέλεσμα να μην φύγω ποτέ από το σπίτι) και έτσι χάρηκα όταν την είδα στο πρόγραμμα.

Κλασσικά μπροστά μας έκατσε η “περίπτωση” της αίθουσας (μαλλί αφάνα που έκρυβε τη θεα και γκρίνια γτ αργούσε να αρχίσει η παράσταση, ενω κι η ίδια είχε έρθει καθυστερημένη) που όλο το βράδυ θα μίλαγε στον δύστυχο που έσερνε μαζί της, ενοχλώντας όλους τους γύρω.

Πάλι σκηνικό ένα σαλόνι, ενος μοντέρνου διαμερίσματος αυτή την φορα, κάπου στο Παρίσι. Δυο παιδιά, ενώ παίζουν, ξεφεύγουν των ορίων και το ένα εξ αυτών βρίσκεται με κάποια λιγότερα δόντια και μερικά ράμματα.

Ως εκ τούτου οι γονείς του δράστη πηγαίνουν στην οικογένεια του παθόντα για να δηλώσουν την αποστροφή για την πράξη του γιου τους και να βρουν μια λύση στο αναπάντεχο πρόβλημα. Στη συζήτηση μεταξύ των “μεγάλων” θα γίνουμε μάρτυρες μιας άλλου είδους βιας πολύ αγριότερης απο αυτής των 2 παιδιών.

Καταπιεσμένοι οι ήρωες απο συμβάσεις και μόλις βρουν την οδό της απελευθέρωσης (βλ.αλκοολ) θα ξεδιπλώσουν όλα αυτά που κρύβουν μέσα τους. Θα στραφούν όλοι εναντίον όλων σε ένα κωμικό στρόβιλο που αν προσέξει κάποιος καλύτερα, δεν είναι για γέλια…

Καθώς η συγγραφέας επιλέγει με χιούμορ να μας πετάξει στα μούτρα πολλές μαύρες αλήθειες, ο σκηνοθέτης στήνει με μαεστρία το σύμπαν που κινούνται οι ήρωες και τους αποκαθηλώνει μαζί με το σκηνικό που θυμίζει δρόμο μετά απο συμπλοκή, όταν κουρασμένοι και άδειοι οι 4 πρωταγωνιστές κοιτάζουν γύρω τους και προσπαθούν να θυμηθούν για ποιο λόγο δόθηκε το σημερινό τους ραντεβού και γιατί επικρατεί αυτή η εικόνα διάλυσης γύρω τους και μέσα τους.

Απο τις εξαιρετικότερες παραστάσεις της σεζον σίγουρα, καλοδουλεμένη απο όλους τους συντελεστές της με μόνη ένσταση τον ρυθμό – στα πρώτα 20 λεπτά κάποιους τους κούρασε (παρατηρούσα αντιδράσεις γύρω μου)- μετά γύρισε ο διακόπτης και κάτι άλλαξε.

Μια παράσταση που χαρακτηρίζεται μαύρη κωμωδία, γεμάτη εικόνες που είναι οικείες, καθώς όλοι έχουμε συμβιβαστεί και καταπιέσει τα θέλω μας.

Θυμήθηκα, ενω χειροκροτούσαμε τους πρωταγωνιστές, τα λόγια της γιαγιάς μου “Τα πιο σοβαρά πράματα πάντα θα σου τα λένε με αστείο τρόπο”…

Το μελανό σημείο της βραδιάς η αγνόηση απο μεγάλο κομμάτι του κοινού, ότι μετα το τέλος του θεατρικού θα προβαλόταν ένα μικρό βίντεο για το φεστιβαλ και θα έλεγε 2 λόγια εν είδη αποχαιρετισμού ο κ.Γιάννης Ματαράγκας (αντιπρόεδρος του Ο.Ε.Θ.), με αποτέλεσμα να φεύγουν, ενώ έπαιζε το βίντεο, και ακόμη και την ώρα που μιλούσε ο άνθρωπος αυτός.

Μην ακούσω κανένα να μου πει πως ψάχνω πάλι για… ψιλά ή ποιος έχασε τον πολιτισμό για να τον βρούμε εμείς.
Κάτι τέτοιες στιγμές δικαιώνεται ο Σαββόπουλος…
Με τετοια μυαλά που κουβαλάμε και τέτοια αχαριστία που δείχνουμε σε όσους μας προσφέρουν, αδιαφορώντας για την δουλειά τους και θεωρώντας εμάς βασιλικότερους του βασιλέως,  ο πάτος του πηγαδιού μάλλον έχει δρόμο ακόμα…