Είδαμε την παράσταση ‘Το αμάρτημα της μητρός μου’ στο Θέατρο Εν Αθήναις

Στον πατέρα του ελληνικού διηγήματος, πεζογράφο, ποιητή και λόγιο, Γεώργιο Βιζυηνό (1849-1896), ανήκει το έργο «Τό ἁμάρτημα τῆς μητρός μου», ένα από τα πλέον σημαντικά διηγήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, το οποίο γράφτηκε το 1883, μετά από προτροπή του φίλου του, Δημήτριου Βικέλλα, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εστία».

Το αφηγηματικό υλικό του Βιζυηνού αντλείται από τις παιδικές προσωπικές και βιωματικές του μνήμες, αλλά και από τη ζωή στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Τα, κατά κύριο λόγο, αυτοβιογραφικά έργα του, είναι γραμμένα στη λόγια, λαϊκή, ιδιωματική γλώσσα, με τη χρήση της καθαρεύουσας μόνο στην αφήγηση και τη δημοτική στους διαλόγους.

Ο Βιζυηνός παρατηρεί τους γύρω του, τους ερευνά και τους αναλύει εις βάθος, με τρόπο θελκτικό, ενόσω αφηγείται, σε πρώτο πρόσωπο, ιστορίες που χαρακτηρίζονται από την ενδιαφέρουσα πλοκή, την πλαστικότητα και την ψυχογραφική δύναμη των χαρακτήρων, τις συγκρούσεις και τη ρεαλιστική καταγραφή της ηθογραφίας της εποχής.

∞

Το αυτοβιογραφικό διήγημα «Τό ἁμάρτημα τῆς μητρός μου», αποκαλύπτει το οικογενειακό δράμα, όπου η αδελφή του, η Αννιώ, είναι άρρωστη και η χήρα μητέρα του, η Δεσποινιώ, προσηλώνεται σε αυτήν, παραμελώντας τα τρία αγόρια της. Όταν η Αννιώ δεν τα καταφέρνει και πεθαίνει, η μητέρα τους υιοθετεί μια ψυχοκόρη, τη δύσμορφη Κατερινιώ, τη μεγαλώνει με περισσή στοργή και τα τρία αγόρια της δυσανασχετούν.

Η ιστορία διαδραματίστηκε στην παιδική ηλικία του συγγραφέα, ενώ ολοκληρώνεται, με τη φανέρωση του αμαρτήματος της μητρός του, κατά την ενηλικίωσή του.

Ένα έργο που διεισδύει στην ανθρώπινη ψυχή, άμεσο, συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο, που αναδεικνύει την αξία της κατανόησης και της συγχώρεσης.

∞

Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος σκηνοθετεί και ερμηνεύει, ενώ ακολουθεί πιστά το κείμενο του Γεώργιου Βιζυηνού, με τη γλώσσα, στην αρχαΐζουσα – καθαρεύουσα στην αφήγηση και τη χρήση της δημοτικής στους διαλόγους, διανθισμένη με ιδιωματικές λέξεις του τόπου του. Ο Γιαννακόπουλος ακολουθεί τον ρυθμό και τη γλώσσα που ρέει και αποδίδει τα συναισθήματα, που γεννώνται από τα γεγονότα της ιστορίας, αβίαστα.

Και όπως ο ίδιος μας ομολόγησε, μετά την παράσταση σε μια κατ’ ιδίαν συζήτηση, αυτό το κείμενο δεν θα έρεε μ’ αυτόν τον τρόπο, εάν δεν υποστηριζόταν από τη μουσική. Το δε δύσκολο, αλλά συγκλονιστικό κείμενο, είχε εντυπωθεί στην κυτταρική του μνήμη, μιας και πριν από δέκα περίπου χρόνια το είχε ξαναερμηνεύσει, με σκηνοθέτη, όμως, τον Δήμο Αβδελιώτη.

Η συμβολή της μουσικής του Θοδωρή Οικονόμου, οι φωτισμοί με τη δημιουργία σκιάσεων της Χριστίνας Θανάσουλα και η ευρηματικότητα των σκηνικών του Πάρι Μέξη, συνηγορούν για μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση.

∞

Μια παράσταση, όπου ο λόγος του Γεώργιου Βιζυηνού και η σκηνοθετική προσέγγιση του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου, δημιουργούν εικόνες και συναισθήματα.

Περισσότερα εδώ.

Έλενα Χατζοπούλου, Μάρτιος 2024