Είδαμε την παράσταση ‘Παρασκευή και 13’ στο Δημοτικό Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης Δ. Κιντής

Προλήψεις, ματιάσματα, γλωσσοφαγιές, δεισιδαιμονίες, αστρολογία, χαρτιά και κάρτες που λένε το μέλλον και πόσα ακόμη, σίγουρα τα έχουμε συναντήσει στο περιβάλλον που εργαζόμαστε, κυκλοφορούμε, συναστρεφόμαστε, με άλλους ανθρώπους. Άλλες φορές γελάμε με αυτά που ακούμε, άλλοτε λέμε “έχω ξυπνήσει με ένα κεφάλι καζάνι, θα κοιμήθηκα με μάτι, κάτσε να πάρω τη μάνα μου να με ξεματιάσει”, πότε δεν δίνουμε καμία σημασία, κοιτώντας τη δουλίτσα μας. Στο ίδιο περιβάλλον που συμβαίνουν τα παραπάνω, η πλειοψηφία των ανθρώπων, μοιάζει να τα έχει αποδεχτεί όλα αυτά, όχι γιατί απαραίτητα τα πιστεύει, όσο σαν κάτι που αποτελεί κομμάτι της “φύσης” της φυλής και, όσοι δεν θέλουν να ασχοληθούν, απλά σωπαίνουν, κρατώντας για τον εαυτό τους τα όποια δεικτικά σχόλια για τους άλλους. 

Είχα την απίστευτη ευτυχία, για 3 χρόνια να εργάζομαι σε μια πολυπληθή εταιρεία, ως υπεύθυνος, και να είμαι συν-επικεφαλής μιας ομάδας ανθρώπων με τον Χρήστο. Ο Χρήστος ήταν ο αδερφός της συζύγου του ιδιοκτήτη, οπότε απολάμβανε μιας ιδιότυπης ασυλίας, που δεν την είχε και τόσο ανάγκη, γιατί ως άτομο είχε ένα πολύ ξεχωριστό χαρακτηριστικό – πίστευε ότι ήταν ειλικρινής και ευθύς (χαρακτηριστική του ατάκα “εγώ μιλάω με την αλήθεια”) και πως, από τους περισσότερους στον κόσμο, είχε μια αναπτυγμένη διάνοια, που τον έκανε πολύ ξεχωριστό, ενώ ταυτόχρονα τον καθιστούσε και δυστυχισμένο, καθώς περιτριγυριζόταν από κόσμο που δεν μπορούσε να αντιληφθεί την αξία του και να τον βοηθήσει να πραγματοποιήσει τους στόχους του! Είχε δεδομένα ανάγκη για υποστήριξη από κάποιον ειδικό και μια θεραπεία, γιατί όλο αυτό δεν το έλεγες και πολύ φυσιολογικό και ομολογώ ότι η πρώτη γνωριμία μου μαζί του ήταν κάπως άβολη, αφού με ενημέρωσε πως 10 τουλάχιστον άτομα είχαν περάσει τους τελευταίους 18 μήνες από τη θέση, με τον πιο ανθεκτικό να αντέχει 3 μήνες, οπότε δεν θα μπορούσε να μου ευχηθεί “καλορίζικος”. Εγώ τον ενημέρωσα ευγενικά ότι, αν χρειαστεί, μπορεί να γίνω πιο βλαμμένος απ’ αυτόν και καλό θα ήταν να μην το δοκιμάσει (το δοκίμασε φυσικά και όταν διαπίστωσε ότι το εννοούσα, άλλαξε τροπάριο και γίναμε “αδέρφια”, έχοντας μια άριστη επαγγελματική σχέση. Τις πρώτες μέρες, δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω, ακούγοντάς τον πώς απευθυνόταν σε διάφορα άτομα, αφού πίστευα πως αυτό ότι ήταν ένα είδος “θεάτρου” – στην πορεία, όπως και οι υπόλοιποι, το συνήθισα και εξακολούθησε να μου φαίνεται αστείο, όχι για τον τρόπο που τα έλεγε, αλλά γιατί αυτός που έκρινε τους πάντες ήταν τελικά ένα μίζερο ανθρωπάκι που δεν μπορούσε να αγαπήσει κανέναν…

Όλα τα θυμήθηκα, όταν είδα το νέο έργο του ταλαντούχου Αντώνη Καλομοιράκη, με τίτλο ‘Παρασκευή και 13’ και διάβασα την υπόθεσή του. Τα είπαμε και όταν τον καλέσαμε για να μιλήσουμε για την παράσταση, την οποία, λόγω των επαναλαμβανόμενων sold out, δεν κατάφερα να δω στο θέατρο Νους – του υποσχέθηκα ότι στην καλοκαιρινή περιοδεία της θα έβρισκα μια βολική μέρα για να τη δω και αυτή προέκυψε στο όμορφο θεατράκι της Ηλιούπολης. 

Ξεκινώντας το έργο, ακούς κάτι σαν ξόρκι – που σε ενημερώνει να κλείσεις το κινητό – που είναι ευφάνταστο και συνάμα πολύ αστείο. Τρια κορίτσια βγαίνουν και υποδέχονται το κοινό, ενημερώνοντάς μας πως είμαστε στην τελετή βράβευσης του διάσημου επιστήμονα Τρύφωνα Μπλάτσα για το βιβλίο του «Πώς να επιβιώσεις με τόσους ηλίθιους». Το τιμώμενο πρόσωπο, που κάθεται ανάμεσά μας, με τον κολλητό του Θανάση, έχει αγανακτήσει, καθώς ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα έχει βγάλει εκτός προγράμματος την εκδήλωση, οπότε, όταν έρχεται η ώρα της βράβευσης, επιστρατεύει όλη την “αλήθεια”, που συνηθίζει να λέει χωρίς φόβο, αρπάζοντας από τα μούτρα το κοινό και αποκαλώντας το ηλίθιους – με τη σύσταση να αγοράσουν το βιβλίο του, μπας και σωθούν (κάτι σαν το ξεβλάχεμα όσων διάβαζαν συγκεκριμένα περιοδικά κάποτε…), ενώ δεν παραλείπει να τα βάλει και με τον οικοδεσπότη της βραδιάς, δίνοντας ένα ρεσιτάλ αγένειας και κόμπλεξ, με την ομπρέλα ότι, ως επιστήμονας, εξηγεί τα πάντα με τη λογική και την αλήθεια, χωρίς να ευαγγελίζεται μεταφυσικά και λοιπά στοιχεία!

Αργότερα, τον συναντάμε στο σπίτι που συγκατοικούν με τον Θανάση – ο κολλητός του έχει εθιστεί σε μια εφαρμογή γνωριμιών, όπου οι χρήστες χρησιμοποιούν ό,τι πιο απίθανο ψευδώνυμο, που η ανάγνωσή τους μόνο γέλιο προκαλεί. Ο φίλος του διαπιστώνει πως, πέραν της άποψής του για την εξήγηση των συμβαινόντων γύρω του και του τρόπου που την εκφράζει, ότι ίσως ο Τρύφωνας έχει συσσωρευμένη ενέργεια, λόγω ότι του δεν εκτονώνεται… σεξουαλικά και αποφασίζει να του κάνει μια κουβέντα για να δει αν έχει δίκιο – το αποτέλεσμα του διαλόγου είναι άκρως ξεκαρδιστικό, αφού ο Θανάσης ακούει τις απίθανες περιπέτειες του κολλητού του με τυχαίες γνωριμίες όσο και με επαγγελματίες του… έρωτα. Έτσι, αποφασίζει να του κάνει “πάσα” την τελευταία του γνωριμία από την εφαρμογή, που ακούει στο όνομα “Φτηνιάρα πουτίγκα” και, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες στον λογαριασμό της, μοιάζει αρκετα με πασίγνωστη Αμερικανίδα ηθοποιό. Όταν η κοπέλα έρχεται σπίτι, εξελίσσονται σκηνές απείρου κάλλους, καθώς δεν έχει καμία σχέση με τη φωτογραφία. Ο Τρύφωνας επιδίδεται σε ένα ακόμη κρεσέντο “αλήθειας” στην δύστυχη Λίτσα (έκλαψα στην κυριολεξία σε αυτήν τη σκηνή, αλλά λυπήθηκα ταυτόχρονα και την κοπέλα που τ’άκουγε), που έχει εμφανώς πολύ μεγάλη έλλειψη αυτοπεποίθησης και αποδοχής της εικόνας της. Παρόλα αυτά, έχει την αίσθηση ότι θα κάνουν σεξ, αφού όλα αυτά ήταν κάτι σαν… προκαταρκτικά και μένει εμβρόντητος, όταν το κορίτσι σηκώνεται και φεύγει.

Ούτε τα καλά νέα από τον εκδοτικό του οίκο για τις πωλήσεις του βιβλίου τού φτιάχνουν τη διάθεση, την οποία ο κολλητός του θα χαλάσει περισσότερο, αφού η “Φτηνιάρα πουτίγκα” τον βαθμολόγησε με 0 στην εφαρμογή και έγραψε τα χειρότερα για την εμπειρία της (αφού ο Τρύφωνας συστήθηκε ως Θανάσης!). Δεχόμενος να βοηθήσει το φιλαράκι του, θα αποστηθήσει ένα κατεβατό από τα ψέματα που λέει ο Θανάσης στις γυναίκες και μαζί θα πάνε στο κομμωτήριο που εργάζεται η Λίτσα για να ζητήσει συγγνώμη και να την πείσει να αποσύρει την κακή βαθμολογία. Εκεί, θα συναντήσει την συνέταιρό της, Παρασκευή, που δεν φημίζεται και για την ευστροφία της, η οποία θα τον ερωτευτεί αμέσως! Μετά από μια εξαιρετικά άβολη συνθήκη, όπου ο Τρύφωνας, κόντρα στην φύση του, παπαγαλίζει ένα φορτηγό ψέματα, η Λίτσα δέχεται την συγγνώμη του και οι δύο φίλοι γίνονται ζευγάρια με τα δύο κορίτσια.

Για τον Θανάση, ο προφανής σκοπός είναι να διώξει από το προφιλ της Λίτσας την κακή κριτική, ενώ ο Τρύφωνας βρίσκει στην αφελή Παρασκευή μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για σεξουαλική εκτόνωση, που ούτε αυτό θα συμβεί, καθώς η νεαρή έχει αποφασίσει να μην είναι πλέον “εύκολη” και να γίνει μια άλλη, για να μην αισθάνεται άβολα το νέο αγόρι της – αυτό που αγνοεί, επίσης, είναι ότι η κοπέλα προέρχεται από μια οικογένεια μαγισσών και ζει με την προγιαγιά της, την Σαββάταινα, που έχει μεταμορφώσει τον σύζυγό της σε ένα μαύρο γάτο, τον Ασπρούλη, επειδή δεν της ήταν πιστός! Η γνωριμία του Τρύφωνα με τη γηραιά κυρία και όσα θα ακολουθήσουν, θα τον οδηγήσουν σε ευτράπελες καταστάσεις, όταν ιπτάμενες σκούπες τον επισκέπτονται, αρχίζει να ακούει και να μιλάει με τα ζώα, ενώ, με την άρνησή του να αγαπήσει την Παρασκευή γι’αυτό που είναι χωρίς να της τη λέει συνεχώς, θα βρεθεί και με μια κατάρα στην πλάτη, εξαιτίας της οποίας θα αρχίσει να διαλύεται η ζωή του – ο εκδότης του δεν θέλει να τον ξαναδεί μπροστά του, οι πολλαπλοί θαυμαστές του έχουν γίνει haters και η Λίτσα, προδομένη από τον Θανάση και τους άνδρες συνολικά, εμφανίζει περίεργη συμπεριφορά απέναντί του. Ένα κουδούνισμα θα τον επαναφέρει στην “πραγματικότητα”, όπου όλα δείχνουν πως έχουν επανέλθει στα φυσιολογικά τους με τον ίδιο να μην γνωρίζει τι από όσα έζησε πριν ήταν αληθινό ή δημιούργημα της φαντασίας του…

Η κωμωδία είναι το δυσκολότερο είδος και σε συνθήκες, όπως οι τωρινές, που ο κόσμος είναι σε μια κατάσταση ιδιαίτερα αγχωτική και γεμάτη αβεβαιότητα, το να προσφέρεις γέλιο είναι βάλσαμο. Και οι δημιουργοί οφείλουν να αντιλαμβάνονται το περιβάλλον και να μην ακολουθούν “συνταγές” παλαιότερων ετών που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα. Στην εν λόγω παράσταση, όλα είναι πολύ επιτυχημένα όμως. Να ξεκινήσουμε από το κείμενο, που είναι σύγχρονο και αντικατοπτρίζει τις ανασφάλειες των νέων ανθρώπων, την εξάρτησή τους από τα social media και τις εφαρμογές, το γενικότερο αίσθημα του “εγώ για την πάρτη μου και γύρω όλα να γίνουν στάχτη και μπούρμπερη”, που ενισχύθηκε μετά την εμπειρία της πανδημίας. Το καλογραμμένο και έξυπνο σενάριο, σε κάνει να γελάς και σου ακυρώνει οτιδήποτε μπορεί να σκέφτεσαι για την επομενη σκηνή, αφού οι ανατροπές του είναι συνεχείς. Ευτυχής υπόθεση η σκηνοθετική επιμέλεια του Ευθύμη Χρήστου και ο ρυθμός που έδωσε στην παράσταση, χωρίς να χάνεται η φυσικότητα, και το όλον να είναι μια καθημερινή ιστορία που θα μπορούσε να συμβεί στο διπλανό διαμέρισμα (γιατί, ξέρεις τι συμβαίνει στο σπίτι του γείτονά σου π.χ.;).

Ο Αντώνης Καλομοιράκης, πέραν της συγγραφής του έργου, κρατάει τον βασικό ρόλο του Τρύφωνα Μπλάτσα και είναι καταιγιστικός μέσα στην απλότητά του επί σκηνής (λέει με μια τερατώδη σοβαρότητα τα απίθανα, που σε αναγκάζει να κλαις από τα γέλια!). Ο Χρήστος Ματσιαρόκος, ως Θανάσης, ήταν επίσης πάρα πολύ καλός ως ερωτυλός και ψιλολαμόγιο, και μας θύμισε λίγο κάποιον από δημοφιλή σειρά παλαιότερης δεκαετίας που ήταν το ίδιο ασυγκράτητος.

Τα κορίτσια του έργου – η Τερέζα Καζιτόρη, στον ρόλο της αγαθής Παρασκευούλας, ήταν φοβερή και επιπλέον διαθέτει και πολύ ωραία φωνή. Η Ξένη Βασιλάκη είχε τον πιο άχαρο ρόλο, αυτόν της Λίτσας, που γίνεται βορά στην “αλήθεια” του Τρύφωνα και ανταποκρίθηκε πάρα πολύ καλά, ως το κορίτσι που δεν μπορεί να δεχτεί τον εαυτό της και ψάχνει, μέσω διαφόρων δρόμων, να βρει την αυτοπεποίθησή της. Τέλος, η Εύη Κολιούλη, στον ρόλο της μάγισσας Σαββάταινας, που είναι μακράν ο πιο σουρεαλιστικός του κειμένου, προσωπικά με έπεισε ότι όντως μπορεί να είναι μια μάγισσα σχεδόν 200 ετών.

Με φανταστικά καλή διάθεση, αποχωρήσαμε από το θέατρο, γεμάτοι από μια πολύ καλή κωμική παράσταση και ευτυχείς που καταφέραμε, έστω και στο παραπέντε, να τη δούμε και να διαπιστώσουμε ότι τα πολύ καλά σχόλια ήταν άκρως αληθινά στο σύνολό τους. 

Υ.Γ. Σίγουρα ταυτίστηκε πολύς κόσμος με χαρακτήρες από την παράσταση και ίσως μετά να το ομολόγησαν στον εαυτό τους – αν σε κάποιους αυτό το θέαμα έγινε και αφορμή να βελτιώσουν κάτι στον εαυτό τους, τότε επιβεβαιώνεται ακόμη μια φορά η εκπαιδευτική αξία των καλών έργων για το κοινό (ακόμη κι αν μόνο προβληματίστηκαν, και αυτό επιτυχία είναι!).

Περισσότερα εδώ.

Θοδωρής Κ., Ιούλιος 2023