Είδαμε την παράσταση ‘Ο παππούς έχει πίεση’ στο Αίθριο του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος
Είμαι ο άνθρωπος που θυμάται γεγονότα ή θεάματα ή πράγματα που αφορούν τη δουλειά πριν από 20+ χρόνια και αν μου ζητήσεις το τηλέφωνο της συντρόφου μου (και όχι μόνο), θα σου ζητήσω 1′ για να ανοιξω το ευρετήριο στο κινητό να το διαβάσω (αν σου συμβαίνει κι εσένα, είσαι αδερφή ψυχή!).
Κάπως έτσι, την άνοιξη που ανακοινώθηκε για το καλοκαίρι ‘Ο παππούς έχει πίεση’, στο Αίθριο του Ελληνικού Κόσμου, αυτόματα στο μυαλό μου ήρθαν μνήμες από τον Νοέμβριο του 1997 και το θέατρο Αμιράλ, που είχαμε παρακολουθήσει το πρώτο ανέβασμα το έργου (Δήμητρα Παπαδοπούλου, Μιχάλης Μητρούσης, Ελένη Καστάνη, Μαριάννα Λαγουρού, Οδυσσέας Σταμούλης, Ντίνος Σούτης, Νίκος Κάπιος (παππούς) οι ηθοποιοί και σκηνοθεσία από τον Γιώργο Θεοδοσιάδη) και ομολογουμένως είχαμε περάσει υπέροχα, καθώς η ιδέα να τοποθετηθεί ένας αστυνομικός στο σπίτι 3 αδερφών που έχουν τα θέματά τους και μια “ιδιαίτερη” σχεση με τον νόμο, συν τον παππού φυσικά, που, ως γνήσιος κομμουνιστής, έχει μια “λατρεία” με τα όργανα της τάξης, ήταν καλοδουλεμένη και πρόσφερε πολύ γέλιο στο κοινό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά δύο κυρίες μεγαλης ηλικίας δίπλα μας, που, όταν ακούγοταν κάποια “γαλλικά” της καθημερινότητας, γούρλωναν τα μάτια τους και ψιθύριζαν μεταξύ τους (αλλά τις ακούγαμε κι εμείς): “Μα είναι δυνατόν μια χαρά κοπέλες να χρησιμοποιούν τέτοιες λέξεις;”.
Υπήρχε η περιέργεια, λοιπόν, για το κατά πόσο μια τέτοια εμβληματική κωμωδία μπορεί να προσαρμοστεί στο σήμερα και πώς σε όσους την είχαμε δει θα μας φαινόταν.
Η απορία μου λύθηκε πριν λίγες μέρες, όταν σε μια, ομολογουμένως υποφερτά, ζεστή βραδιά εν μέσω καύσωνα, κατηφορήσαμε για τον Ελληνικό Κόσμο.
Αρχικά, μόλις βρεθήκαμε στο αίθριο, είδαμε το σκηνικό της παράστασης, δια χειρός Μαρίας Φιλίππου, που ομολογουμένως είναι υπέροχο! Οπότε, πρώτο δείγμα θετικό, σκεφτήκαμε.
Με το ξεκίνημα της παράστασης, διαπιστώσαμε πως οι ηθοποιοί, παρά την αντικειμενική δυσκολία λόγω καιρού, πρέπει να γουστάρουν πολύ που παίζουν σε αυτήν την παράσταση, καθώς εξέπεμπαν μια χαρά που δεν κρυβόταν.
Η ιστορία, για όποιον δεν γνωρίζει, πάει ως εξής: σε μια πολυκατοικία στα Εξάρχεια ζουν δυο αδερφές, η Πόπη, που έχει περάσει μια ζωή στους δρόμους και τα κινήματα, και κουρασμένη πλέον ψάχνει έναν σύντροφο να αράξει, η καριερίστα Μαρία, που τρελαίνεται να αποκτήσει ένα παιδί με τον σύντροφό της, Χάρη, και ο παππούς των δύο κοριτσιών που έχει πίεση και άνοια! Στην παρέα θα προστεθεί και η τρίτη αδερφή, Φώφη, που έχει πολλές και ανεξήγητες φοβίες και υστερίες, λόγω ενός καυγά που πήγε λίγο λάθος με τον σύζυγό της, διάσημο προπονητή.
Μια μέρα, ο Χάρης θα χάσει τον παππού στην καθιερώμενη βόλτα τους στη γειτονιά και θα τον επιστρέψει σπίτι ένας καλόκαρδος αστυνομικός, ο οποίος θα ερωτευτεί την Πόπη και θα γίνει κι αυτός μέρος της οικογένειας, προσπαθώντας να ισορροπήσει πάνω σε πολύ λεπτές γραμμές που φτιάχνουν οι ηρωίδες, με τη συμπαράσταση πάντα του παππού! Σε αυτήν την προσπάθειά του θα δεχτεί απίθανα πράγματα, θα γίνει δωρητής σπέρματος και θα πείσει την Πόπη ότι πραγματικά αξίζει να μείνει μαζί του.
Στην εξέλιξη της ιστορίας, το κοινό ακούει τα πιο ευτράπελα και άκυρα από τις τρεις αδερφές, που για κάποιο δικό τους λόγο τα θεωρούν απολύτως φυσιολογικά και έχουν την αίσθηση πως κι ο υπόλοιπος κόσμος κινείται όπως κι αυτές. Αυτό και μόνο αρκεί για προκαλέσει γέλιο στο κοινό, που βλέπει καταστάσεις και γεγονότα που μάλλον του είναι οικεία, από την αστεία τους πλευρά (γιατί αν τα δεις από τη σοβαρή, τότε κλάφτα).
Τις όποιες παρεμβάσεις έχουν γίνει στο κείμενο για να αποκτήσει συγχρονισμό με το τώρα, τις βρήκαμε πολύ εύστοχες και πετυχημένες και πιστεύουμε ότι υπήρχε χώρος και για μερικές ακόμη, αφού η καθημερινότητα στη χώρα προσφέρει αφειδώς πολλά άξια γέλιου που μπορούν να “χωρέσουν” σε μια τέτοια παράσταση.
Υποκριτικά, σίγουρα ξεχωρίσαμε τον Κρατερό Κατσούλη, στον ρόλο του αστυνομικού, που χτίζει έναν αντι-μπάτσο, σε σχέση με όσες κακές εικόνες έχουμε οι περισσότεροι για την αστυνομία, και ο οποίος είναι μια ψυχούλα που υποφέρει τα πάντα από τις τρεις μουρλές, μόνο και μόνο γιατί έτσι πιστεύει ότι πρέπει να κάνει όποιος αγαπάει.
Υπέροχη η Μαριλού Κατσαφάδου, στον ρόλο της “αναρχικιάς” Πόπης και, όπως πάντα, πολύ καλός ο Τάσος Χαλκιάς. Η Δήμητρα Στογιάννη, ως Πόπη, η Ηρώ Πεκτέση, στον ρόλο της Μαρίας, και ο Άρης Αντωνόπουλος, ως Χάρης, ανταποκρίθηκαν πολύ καλά σε ό,τι ζητούσαν οι ρόλοι τους, συμπληρώνοντας τη διανομή του έργου.
Σκηνοθετικά, ο Χρήστος Τριπόδης ακολουθεί τον ρυθμό του κειμένου και φτιάχνει μια κωμωδία που προσφέρει πολλές στιγμές γέλιου, αλλά ταυτόχρονα περνάει τα μηνύματά της υπόγεια στο κοινό, με όμορφο τρόπο.
Συνολικά, ‘Ο παππούς έχει πίεση’ του φετινού καλοκαιριού είναι μια πολύ ευχαριστή παράσταση και, παρά την ηλικία του κειμένου, πολλές φορές δείχνει ότι έχει γραφτεί πρόσφατα (δεν άλλαζει αυτός ο έρμος ο τόπος, μάνα μ’). Δεν ενδείκνυται φυσικά για μικρά παιδιά (τουλάχιστον 16+ μπορούν να τη δουν άφοβα), καθώς υπάρχει αρκετή από την καθομιλουμένη “βωμολοχία”, που λογικά χρησιμοποιούν οι ήρωες, καθώς αυτό ειναι συμβατό με τα χαρακτηριστικά τους (δεν φαντάζεται κανείς κάποιον αναρχικό να χρησιμοποιεί διάλεκτο αμφιθεάτρου Νομικής, ε;), που δεν προκαλεί γέλιο, όπως παλιότερα, ούτε όμως και αμηχανία (απορώ πραγματικά με όσους διαμαρτύρονται γι’αυτόν τον λόγο αριστερά και δεξιά σε σχόλια για την παράσταση – με πούλμαν από μοναστήρια τους φέρανε όλους αυτούς ή ως συνήθως δεν έχουν περάσει ούτε από την Πειραιώς, αλλά προσπαθούν να αποκτήσουν λίγη αξία, “θάβοντας” χωρίς λόγο τη δουλειά των συντελεστών;). Αυτό που χαρίζει γέλιο είναι στιγμές που δείχνουν σουρεαλιστικές, αλλά είναι καθημερινές και μας παρουσιάζονται ακριβώς όσο γελοίες είναι και όχι ως το δράμα που τις αντιμετωπίζουμε εμείς!
Αν βρίσκεστε στην πόλη και θέλετε να περάσατε ένα όμορφο βράδυ, η παράσταση είναι εγγύηση!
Περισσότερα εδώ.
Θοδωρής Κ., Ιούλιος 2024
