Είδαμε την παράσταση ‘Κέικ’ στο Θέατρο Εμπορικόν
Ένα μονόπρακτο 15 λεπτών ευτύχησε να “μεγαλώσει” και να γίνει ένα κανονικό θεατρικό έργο και μάλιστα να παρουσιαστεί με επιτυχία για δύο διαδοχικές χρονιές – ο λόγος για το “Κέικ” του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και το σχετικά μακρινό 2014. Φέτος, το έργο ξαναβρήκε τον δρόμο του για τη σκηνή στο θέατρο Εμπορικόν και συνδυάσαμε μια βόλτα στα χριστουγεννιάτικα στολισμένα δρομάκια στου Ψυρρή με την παρακολουθησή της παράστασης.
Περίοδος γιορτών και στο έργο, και ο Πέτρος, διαχειριστής μιας πολυκατοικίας, κάπου στο κέντρο της πόλης, ετοιμάζει το σπίτι του για να υποδεχτεί την έφηβη κόρη του, που έρχεται να περάσουν μαζί αυτές τις μέρες, από την Αγγλία, που ζει πλέον με τη μητέρα της. Καθαρίζει διαρκώς, έχει αγοράσει τα “εορταστικά” γλυκά της περιόδου και επιπροσθέτως έχει φουρνίσει κι ένα κέικ, που έφτιαξε ο ίδιος και έχει πλημμυρίσει μυρωδιές το σπιτικό του. Όλα μοιάζουν ιδανικά, εκτός από το άγχος του για το ταξίδι του παιδιού και την ασφαλή του άφιξη στο σπίτι του, οπότε ελέγχει για τις τελευταίες μικρές λεπτομέρειες και φροντίζει για τα τελευταία στολίσματα.
Όμως, η Σάσα, μια καλόκαρδη, αλλά αλαφροΐσκιωτη συγγραφέας ρομάντζων, έχει άλλες διαθέσεις! Του χτυπάει την πόρτα για να του ξαναδιαμαρτυρηθεί για αυτόν που πετάει τις σακούλες των σκουπιδιών από το μπαλκόνι στον κάδο, με προφανή αποτυχία, και αποτέλεσμα το πεζοδρόμιο μπροστά στην πολυκατοικία να είναι μονίμως βρώμικο. Ο Πέτρος την ενημερώνει για την άφιξη της κόρης του, αλλά εκείνη αχαλίνωτη, όπως είναι, επιμένει να λυθεί επιτέλους αυτό το ζήτημα. Έτσι καταλήγουν στη λύση, να συγκεντρωθούν στο διαμέρισμά του όλοι οι πιθανοί “ύποπτοι”, μαζί με τη Σάσα, ο Μπάμπης, που είναι από τους παλιότερους ενοίκους, και ο Ακμπάρ, που ζει εδώ και λίγους μήνες μαζί με τον γιο του στον ίδιο όροφο. Η συγκέντρωσή τους θα είναι εκρηκτική και ταυτόχρονα αποκαλυπτική, αλλά θα λυθούν όλα τα “μυστήρια” που βασάνιζαν την πολυκατοικία και θα αποκαλυφθούν ανθρώπινες ιστορίες πίσω από τον καθένα ξεχωριστά, που θα τους αποδείξουν πως δεν έχουν τόσες μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, καθώς όλοι τους κουβαλάνε μικρές ή μεγαλύτερες ιστορίες που δεν γνωρίζει κανείς, τουλάχιστον πλην των των τεσσάρων τους.
Στα έργα με απλές ιστορίες, μεγάλη σημασία έχουν οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών. Και στο “Κέικ” έχουμε μια τέτοια περίπτωση – αρχικά ο Πέτρος, ερμηνευμένος υπέροχα από τον Ερρίκο Λίτση, είναι ο ήρεμος, καθημερινός άνθρωπος, που πιστεύει πως, για όλα, ο διάλογος και η καλή διάθεση είναι πανάκεια για όλα τα προβλήματα. Τώρα, αυτό γιατί δεν δούλεψε στην προσωπική του ζωή, απαντήσεις δεν παίρνουμε, αλλά υπονοούνται και πιθανόν να βρίσκεται σε αυτήν τη διάθεση μετα απ’ όσα έχει περάσει.
Ο Μπάμπης, του Γιάννη Λεάκου, είναι ο τύπος που, όταν πρωτοεμφανίζεται, λες “δεν θα άντεχα ούτε πέντε λεπτά στο ίδιο δωμάτιο μαζί του”! Κάγκουρας, ωραιοπαθής, ψιλοεθνικιστής, με έναν μόνιμο χαβαλέ στον λόγο του και υπερκινητικός, καταφέρνει όμως να μας συγκινήσει, όταν υποχρεώνεται κι αυτός, από την εξέλιξη της συζήτησης, να αποκαλύψει κάτι πολύ προσωπικό, που δείχνει πως ένα κομμάτι αυτού που βγάζει είναι μια άμυνα απέναντι σε όσους, όταν σε βρουν στην αδυναμία, θα σε χτυπήσουν χωρίς οίκτο (και είναι πολλοί…), οπότε υιοθετεί την επίθεση ως μέσο προφύλαξης.
Ο Ακμπάρ, ο άραβας μετανάστης, που δεδομένα φταίει για όλα, αφού από εκεί που μας ήρθε δεν υπάρχει περίπτωση να έμαθε τρόπους καλής συμπεριφοράς, στο πρόσωπο του Προμηθέα Νεραττίνι Δοκιμάκη, βρίσκει μια ευχάριστη και ελαφρώς κωμική ερμηνεία, ξεφεύγοντας από το στεροτυπικό του καταπιεσμένου-καταδιωκόμενου ξένου, που ζει μες τον φόβο.
Και τέλος η Σάσα, της Φραίδρας Δρούκα, η πιο ολοκληρωμένη περσόνα του έργου, που αντικατοπτρίζει με σαφήνεια αυτό που είναι ο μέσος Έλληνας – λίγο ελαφρόμυαλος, αλλά πολύ συναισθηματικός και ανθρώπινος, με έναν ανεξήγητο φόβο στο “άλλο” μέχρι να το γνωρίσει και να διαπιστώσει ότι δεν αποτελεί απειλή (μιλάμε για την πλειοψηφία κι όχι για αυτούς που αντί για αίμα στις φλέβες κυκλοφορεί υγρός στόκος) και που πάντα ψάχνει αυτό το κάτι που θα τον ανυψώσει πνευματικά. Είναι κι ο ρόλος που αναδεικνύει, πιο χαρακτηριστικά, τη λεπτή ισορροπία του κωμικού και του δραματικού στοιχείου που εναλλάσσονται μέσα στο κείμενο.
Ο Θανάσης Ζερίτης διάβασε με προσοχή το έργο και διαπίστωσε πως η δύναμή του βρίσκεται στους 4 χαρακτήρες, οπότε επένδυσε στην ανάδειξή τους και στο σκηνικό τους δέσιμο, φροντίζοντας παράλληλα να ακουστούν καθαρά τα όσα μηνύματα περιέχονται. Η μόνη μου διαφωνία με την προσέγγισή του αφορά στις παύσες και τις σιωπές, που αισθάνθηκα πως απορρυθμίζαν, με τις διάρκειές τους, την παράσταση.
Το “Κέικ” καθ’αυτό είναι ένα πολύ ανθρωπινο κείμενο, που αναδεικνύει το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος, μέσα σε ένα λεπτό, από τραγικός να γίνει αστείος και τούμπαλιν. Συστήνεται ως κωμωδία, αλλά είναι δραματικό στον πυρήνα του, αφού παρουσιάζει τη μοναξιά και την αποξένωση των ανθρώπων, που, σε μια περίοδο που όλα γύρω δείχνουν να διαλύονται, βρίσκουν πιο λογικό να περιχαρακώνονται στα προσωπικά τους “σύνορα”, αποφεύγοντας ακόμα και την απλή ανθρώπινη επαφή. Και με μια απίθανη αφορμή, βάζει 4 ανθρώπους σε ένα δωμάτιο και τους αναγκάζει να μιλήσουν και εν τέλει να γνωρίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλο κι αυτό είναι και το πιο σημαντικό από τα μηνύματά του. Αυτό που ξενίζει, όμως, στη θέασή του και δείχνει πως είναι προϊόν μιας παλιότερης εποχής, είναι οι τελικές σκηνές του – στη σημερινή ελληνική κοινωνία δύσκολα θα αντέξουν τέσσερις τόσο διαφορετικοί άνθρωποι να φτάσουν ως εκεί, πόσο μάλλον να συμφιλιωθούν, τρώγοντας από ένα κομμάτι κέικ, που πριν λίγο βγήκε από τον φούρνο. Έτσι, στα μάτια μας, το κλείσιμο μετά από τη δυνατή κορύφωση, μέσω των “εξομολογήσεων”, έμοιαζε σαν ευχολόγιο ή μια έκθεση ιδεών. Παρόλα αυτά, αποτελεί μια πρόταση για μια ευχάριστη θεατρική έξοδο, σε έναν πολύ όμορφο θεατρικό χώρο και είναι ένα έργο που διαθέτει καλή σκηνοθεσία και 4 εξαιρετικούς ηθοποιούς στη διανομή του.
Περισσότερα εδώ.
Θοδωρής Κ., Νοέμβριος 2025
