Είδαμε την παράσταση “Η μαμά μου η Κασσάνδρα”

Οι μονόλογοι είναι πιστεύω το πιο δύσκολο είδος στο θέατρο και αυτό το έχω εισπράξει ως θεατής.
Ο/η ηθοποιός έχει να παλέψει με τον εαυτό του γιατί δεν υπάρχει το στήριγμα του συμπρωταγωνιστή και μοιάζει στα μάτια του κοινού γυμνός και απροστάτευτος αλλά αρκεί μια μικρή αδράνεια για να σπάσει όλο αυτή η μαγική ατμόσφαιρα, να απογοητευτεί ο θεατής και να μείνει το εγχείρημα μισό.

Ο τρίτος μονόλογος αυτή την φορά δεν θα έμοιαζε με τις προηγούμενες εμπειρίες.Είχα “σημαδέψει” το έργο απο το φθινόπωρο όταν και πήρα το πρόγραμμα απο το “Αγγέλων Βήμα” στα χέρια μου.
Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ, του Αυγούστου Κουρτώ, με τον Γιώργο Νινιό.

Το Γιώργο Νινιό δεν τον είχα ξαναδεί στην σκηνή, όχι πως δεν μου αρέσαν οι παραστάσεις που είχε παιξει αλλά δεδομένου του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου εκείνα τα χρόνια οι θεατρικές εξόδοι και επιλογές είχαν αριθμό και επιλέγαμε πάντα μικρές σκηνές και λιγότερο προβεβλημένους ηθοποιούς.

Ο χώρος απο τους πλεον οικείους, με την ξύλινη σκάλα που τρίζει και τρέμω στην ιδέα ότι κάποια βραδυά θα αποτελέσει τον προσωπικό μου Τιτανικό, οι εξαιρετικές καρέκλες στο θεατράκι, το άρωμα του ανακαινισμένου νεοκλασσικού.
Σκηνικό ενός δωματίου, ενός εργένικου δωματίου…
Ο πρωταγωνιστής ξεκινάει γράφοντας την ιστορία της ζωής του με την μητέρα του.
Μας αφηγείται πως πέρασε μαζί της και πως η ασθένειά της καθόρισε την σχέση τους αλλά και τον ίδιο ως άνθρωπο συνολικά.

Το θέμα μαμά-γιος είναι ευκολάκι στα μάτια κάποιων, όμως όχι δεν είναι…
Ο Γιωργος Νινιός με βάση το εξαιρετικό κείμενο έχτισε μια παράσταση που μιλάει για αυτή την σχέση παρουσιάζοντας τις καλές στιγμές της, αλλά και τις κακές.
Βουτάει στις στιγμές του ήρωα με την μητέρα του και μας παρουσιάζει τις γέφυρες που έχτισε με την μητέρα του, μας βάζει να κρυφοκοιτάζουμε απο την κλειδαρότρυπα της κοινής τους ζωής και να ανακαλύψουμε κοινούς τόπους στην δική μας σχέση με την μητέρα μας.
Αυτό τον άνθρωπο που μας σπάει τα νεύρα, μας τρελαίνει με όσα λέει, που ευχόμαστε να λείψει για λίγο για να ηρεμήσουμε και μόλις φύγει μας ενοχλεί η απώλεια και αυτή η περίεργη μοναξιά…

Η μουσική που ο ίδιος συνέθεσε και εκτελεί για την παράσταση δένει αρμονικά με το κείμενο και αποτελεί μια ευχάριστη νότα στο πόνο της απώλειας που είναι διάχυτος από το πρώτο λεπτό.
Σκηνοθετικά δεν μπορεί να βρει κάποιος ψεγάδι και η ερμηνεία του στα δικά μου μάτια υπήρξε εξαιρετική – έτσι κρίνω έναν ηθοποιό όποτε με κάνει να ξεχάσω το πρόσωπο του την ώρα την παράστασης και να βλέπω τον ήρωα του κειμένου.

Προτείνεται σε όσους αγαπούν τις παραστάσεις που σου δίνουν πολλά και φυσικά σε όλα τα αγόρια που αγαπούν (φανερά ή κρυφά) τη μαμά τους.