Είδαμε την παράσταση ‘Γιοι και κόρες’ στο Αμφι-Θέατρο
Η αγαπημένη μου γιαγιά, που μαζί της έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, συνήθιζε να λέει, γελώντας “αυτό το παιδί, εμείς το χαλάσαμε, επειδή, όταν το είχαμε μικρό, τότε που οι δικοί του ήταν στα καράβια, του μιλάγαμε συνεχώς και το σέρναμε σε όλα τα σπίτια της γειτονιάς και συνέχεια άκουγε ομιλίες και κουβέντες και οι πιο γέροι του λέγανε παραμύθια”. Αυτό ήταν η απάντησή της στον “καημό” της μητέρας μου, που διαμαρτυρόταν πως ο μεγάλος της γιος θέλει συνεχώς να διαβάζει και να ακούει νέα πράγματα και πως έχει μια ανεξήγητη λατρεία στις αφηγήσεις. Μεγαλώνοντας, αυτό όλο βρήκε εκτόνωση στις θεατρικές και κινηματογραφικές αίθουσες, όπου υπάρχουν πολλές ιστορίες, που ψάχνουν μάτια για τις δουν και αυτιά για να τις ακούσουν!
Λατρεύω να βλέπω παραστάσεις που έχουν τη βάση τους σε αναμνήσεις ή γεγονότα που αφορούν σε καθημερινούς ανθρώπους και έχουν μεταφερθεί επί σκηνής. Μια εξ αυτών, που πλέον συγκαταλέγεται στις διαχρονικά αγαπημένες μου, είναι και το “Γιοι και κόρες”, που είδαμε στο Αμφι-Θέατρο. Η ραχοκοκαλιά της είναι αφηγήσεις ηλικιωμένων ανθρώπων, που κλήθηκαν να απαντήσουν στο ερώτημα “Αν έπρεπε να ξεχωρίσετε μία ιστορία από όλη σας τη ζωή, ποια θα ήταν αυτή;” κι αυτό εν έτη 2012, που πρωτοπαρουσιάστηκε με τεράστια επιτυχία. Φέτος, με τη νέα της διανομή, εμπλουτίστηκε με νέα δεδομένα, από τα χρόνια που μεσολάβησαν και επανασυστήθηκε στο θεατρικό κοινό.
Πιστεύω πως πρωταγωνιστής στα ιστορικά γεγονότα είναι πάντα τα άτομα και μου αρέσουν οι ιστορίες πίσω απο τις επίσημες καταγραφές, αυτές που διαμορφώθηκαν από τις καταστάσεις και καθόρισαν τις ζωές καθημερινών ανθρώπων. Με αφετηρία τη Μικρασιατική καταστροφή, ξετυλίγεται επί σκηνής ένα κουβάρι 12 σκηνών-αφηγήσεων, που καταλήγει στο πρόσφατο παρελθόν μας, με την πανδημία του covid. Ρίχνει μια ματιά στη σύγχρονη Ιστορία της χώρας, μέσα από την αναζήτηση της ευτυχίας όλων των εμπλεκομένων, ανεξαρτήτως εποχής. Όλοι οι ήρωες θέλουν να ζήσουν, να δημιουργήσουν, να ερωτευτούν και να ανοίξουν το δικό τους μεγάλο παράθυρο στον ήλιο, παρόλο που κάθε φορά υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες και εμπόδια. Και το επικοινωνούν χωρίς επιτηδεύσεις, με την αγνή λαϊκή απλότητα, που τους χαρακτηρίζει, και που μ’έναν μαγικό τρόπο έχει μεταγγιστεί και στην παράσταση. Μπροστά στα μάτια μας παρουσιάστηκαν μνήμες από πολέμους, πείνα και Κατοχή, την εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, την άφιξη του κινηματογράφου, την επταετία των συνταγματαρχών, την “Αλλαγή” του ’81, την “εθνική υπερηφάνεια” για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, μέχρι το lockdown και τους ανθρώπους που χάθηκαν από την αρρώστια.
Η παράσταση διαθέτει μια εκπληκτική ροή και οι 5 ηθοποιοί, που ερμηνεύουν όλα τα πρόσωπα του έργου, μετακινούνται αστραπιαία από τον έναν ρόλο στον επόμενο, χωρίς να σε ξενίζει η μετάβαση, και το όλο εγχείρημα διαθέτει ευρηματικότητα, ζωντάνια και νεανικό παλμό και καταφέρνει να σε κάνει να χαμογελάς και να σε συγκινεί βαθιά, ταυτόχρονα. Ο σκηνικός χώρος από τη Μαρία Καραθάνου, που είναι γεμάτος από ρετρό έπιπλα και αναβλύζει “μια μυρωδιά του σπιτιού των παππούδων μας” (έτσι το χαρακτήρισε η σύντροφός μου, μόλις τον είδε), είναι ο καμβάς που εξελίσσονται τα γεγονότα, με τη συνοδεία μουσικής που παίζουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί και έγραψε ο Χρύσανθος Χριστοδούλου και φωτίζεται ιδανικά από τον Νίκο Βλασόπουλο. Μαρία Κωνσταντά, Γιάννης Μαστρογιάννης, Ζωή Μυλωνά, Δήμητρα Ονουφριάδου, Βασίλης Τσαλίκης, οι πέντε μικροί ήρωες που μας ταξίδεψαν με τις ερμηνείες τους, δεμένοι απόλυτα, δημιουργούν μια παράσταση συνόλου, που σε κρατάει σε εγρήγορση σε όλη τη διάρκειά της.
Ιθύνων νους ο Γιάννης Καλαβριανός, που με σκηνοθετική ευφυία, δημιουργεί μια μοναδική εμπειρία, που ξεκινάει σαν μια εξιστόρηση και καταλήγει ως πραγματικό γεγονός, με το υπέροχο κλείσιμο που παίζουν τα βίντεο από τις συνεντεύξεις αυτών που τον ενέπνευσαν να δημιουργήσει αυτό το έργο. Γίναμε μάρτυρες σε μια θεατρική στιγμή, όπου μια παράσταση μίλησε στην καρδιά και την ψυχή όλων των θεατών, ανεξαρτήτου ηλικίας, και, σαν τελείωσε, κανείς δεν απόρησε γιατί ήταν υγρά τα μάτια του διπλανού του.
“Ξέρετε γιατί τα δάκρυα είναι αλμυρά; Γιατί είναι θαλασσόνερο, κλεμμένη θάλασσα είναι τα δάκρυα από μια εκδρομή…” (από το κείμενο της παράστασης)
Μια δυνατή και έντονα συναισθηματική εμπειρία, μακριά από τεντωμένα δάχτυλα και διδακτισμούς, ένα μοναδικό δείγμα θεάτρου-ντοκουμέντου, που αισθάνομαι απόλυτα πανευτυχής που είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω και δεν με ενόχλησαν καθόλου όσα κλισέ κι αν ακούστηκαν περί ευτυχίας!
Υ.Γ. Κανείς, ποτέ, δεν έχει υπάρξει αποκομμένος ή αυτοτελής από τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του, όπως και οι αποφάσεις που αφορούν στη χώρα που ζει, αφορούν και τον ίδιο και του διαμορφώνουν τη ζωή. Αυτό, ας γίνει κτήμα στον νου μας, προτού ξαναπάρουμε αψήφιστα ό,τι τυχόν συμβαίνει γύρω μας και πιστεύουμε πως, από την στιγμή που δεν μας “αγγίζει”, δεν αξίζει της προσοχής ή της μελέτης μας…
Περισσότερα εδώ.
Θοδωρής Κ., Νοέμβριος 2025
