Aπολαύσαμε το Classic Rock 7 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (Ηρώδειο)

Το καλοκαίρι που πέρασε και το φθινόπωρο (λέμε τώρα) που διανύουμε, ήταν, ομολογώ, από τα πολύ “δραστήρια” των τελευταίων ετών όσον αφορά σε παραστάσεις και συναυλίες που παρακολουθήσαμε – ακούσαμε.

Δεύτερη επίσκεψη στο Ηρώδειο, και έχοντας πάθει από την προηγούμενη φορά, που δεν βρίσκαμε να παρκάρουμε πουθενά, φτάνουμε σχεδόν 1 ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας. Καθόμαστε σε ένα παγκάκι και παρατηρούμε τον κόσμο που σιγά σιγά συγκεντρώνεται. Λίγο πιο μετά, θα κάτσει δίπλα μας περίπου συνομήλικος, με την έφηβη κόρη του, και θα πιάσουμε ψιλοκουβέντα, για το τι προσδοκούμε να ακούσουμε. Η νεαρή δεν έχει τόσες πολλές γνώσεις για την τριάδα των τραγουδιστών που θα συνοδεύσει η Κ.Ο.Α. και οι 4 μουσικοί, παρά όσα έχει μάθει πρόσφατα από τον πατέρα της, με τον οποίο ταυτιζόμαστε στη διαπίστωση ότι η υπέροχη Maggie Reilly δεν είναι απολύτως σε αυτήν την κατηγορία, που ορίζεται ως κλασική ροκ φωνή, καθώς οι Mike’s Oldfield Βand, που έκανε φωνητικά, μάλλον κάτι προς ηλεκτρονικό – soft rock έπαιζαν και όχι κάτι που, στο άκουσμα της πρώτης νότας, χαρακτηρίζεις ως rock. Αν το δεις στη μεγάλη εικόνα, βρίσκεται στις παρυφές της ροκ πυραμίδας, ενώ οι δύο κύριοι, Justin Hayward και Dave Evans, είναι, όπως και να το δεις, πιο “επιφανή” κομμάτια του ροκ οικοδομήματος.

Όλα αυτά, τα συζητάγαμε χωρίς μουρμούρα και με πολύ καλή διάθεση, μέχρι που χωριστήκαμε, μετά την είσοδό μας στο θέατρο. Καθήμενοι απέναντι από τη σκηνή, η πρώτη εντύπωση έρχεται από τα 60 στημένα αναλόγια και τις αντίστοιχες καρέκλες της ορχήστρας. Λίγο πιο μπροστά, κιθάρες και πλήκτρα και δεξιά, όπως κοιτάμε, μπάσο και τύμπανα. Είχαμε μια ανησυχία για το κατά πόσο θα γεμίσει το Ηρώδειο, καθώς, την ώρα που μπήκαμε εμείς, ήταν σε πληρότητα 60%, αλλά η αθάνατη φυλή μας, ως είθισται, κατέφτασε στο παρά ένα για να κάνει ακόμη ένα sold out!

Οι μουσικοί πήραν θέση και, μέσα σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, παρουσιάστηκε και ο μαέστρος, Νίκος Χαλιάσας, για να ξεκινήσει η βραδιά, με ένα απόσπασμα από το δημοφιλέστατο “Tubular Bells” (σχεδόν 7 λεπτά) του Mike Oldfield, που αποδείχτηκε πολύ καλή επιλογή, καθώς όλοι το εκτιμήσαμε δεόντως. Στο τραγουδιστικό μέρος, όπως υποπτεύτηκα, αρχή έγινε με τη γλυκύτατη Maggie Reilly (που είναι μικροκαμωμένη και ένα μπόι με τη μαμά μου!), που μας ευχαρίστησε από την καρδιά της που βρισκόμασταν εκεί και έκανε σύνδεση του προηγούμενο κομματιού με αυτό που θα άνοιγε το πρόγραμμά της – “Το France” και πολύ το ευχαριστηθήκαμε όλοι. Στη συνέχεια, μας είπε ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι εκεί, γιατί την ταλαιπωρούσε ένα μικρό κρύωμα, αλλά, χάρη στον γιατρό που τη φρόντιζε τις μέρες που βρισκόταν στην Αθήνα, τα κατάφερε (μας λύθηκε και η απορία γιατί τραγουδούσε χαμηλά!). Συνέχεια με το “Wait” (υπέροχο μπάσο) και το “Everytime We Touch” από την προσωπική της δισκογραφία (τον πρώτο σόλο δίσκο της, από το 1992) και έκλεισε την εμφάνισή της με το πασίγνωστο “Moonlight Shadow” που ήρθε και ταίριαξε γάντι με την πανσέληνο της βραδιάς.

Η ορχήστρα ετοιμάστηκε για τον επόμενο καλεσμένο και μας έβαλε στο κλίμα των Moody Blues, με ένα medley από τα πιο χαρακτηριστικά τους τραγούδια (7 λεπτά, επίσης). Τα φώτα άναψαν και ο Justin Hayward παρουσιάστηκε επί σκηνής, χαμογελαστός και φορώντας το κοστούμι του – ο εν λόγω είναι γεννηθείς το 1946 και δικαίως θεωρείται από τους πατριάρχες αυτού που ορίζεται ως κλασικό progressive rock, αφού με τη μπάντα του, από το 1966 που ξεκίνησαν (σε ηλικία 20 ετών!) έδωσαν αριστουργηματικά album και, μέχρι την οριστική τους “απόσυρση” το 2018, ήταν διαρκώς ενεργοί! Τυπικός Βρετανός, χωρίς πολλές εγκαρδιότητες, πήρε την ακουστική κιθάρα του για να παίξει τρεις επιλογές από το concept album “Days of Future Passed” (του 1967, που για πολλούς είναι η πρωτη progressive κυκλοφορία) και η εισαγωγή του “Dawn: Dawn Is A Feeling” γέμισε τον χώρο. Ρίγος συγκίνησης με διαπέρασε, καθώς δεν πίστευα ποτέ ότι θα είχα την ευκαιρία να ακούσω κάποια τέτοια τραγούδια από τον ίδιο τον δημιουργό και ερμηνευτή τους σε μια συναυλία. Η συνέχεια είχε το υπεραγαπημένο “Τuesday Afternoon” και φυσικά αυτό που περίμεναν όλοι να ακούσουν, το “Nights In White Satin” (η πλειοψηφία του κόσμου κατέγραψε σε βίντεο αυτήν την ερμηνεία – μοναδικό κειμήλιο!), που σήκωσε όρθιο όλο το θέατρο, σε μια δίλεπτη αποθέωση τραγουδιστή και μουσικών.  Συνέχεια επιλογών από τη golden era των Moody Blues και “Question” από την περίοδο που η μπάντα προσπαθεί να “τροποποιήσει” τα ψυχεδελικά στοιχεία στον ήχο της, ώστε να μπορεί να αποδίδει καλύτερα στις ζωντανές εμφανίσεις της (δεν το γνώριζαν πολλοί, όπως διαπιστώσαμε από τις αντιδράσεις , αλλά το έμαθαν!) σε μια εξαιρετική διασκευή, που ολοκλήρωσε και το πρόγραμμα του Justin Hayward, ο οποίος, εμφανώς συγκινημένος από το κοινό και τις αντιδράσεις μας, κατέβηκε από τη σκηνή.

Μέχρι να ετοιμαστεί και ο τελευταίος καλεσμένος, η ορχήστρα σε ένα νέο 7λεπτο, μας χάρισε ένα ταξίδι στις πιο δημοφιλείς επιτυχίες των Queen (θυμάμαι τα “Who Wants To Live Forever”, “We Will Rock You”, “Bohemian Rhapsody”, “We Are The Champions” , “The Show Must Go On” και μου “ξεφεύγει” ένα ακόμη. Aπορήσαμε κάπως, καθώς αυτός που περιμέναμε ήταν ο Dave Evans, ο πρώτος τραγουδιστής των AC/DC. Η ιστορία του έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, αφού αρκετοί θεωρούν οτι ο Bon Scott ήταν ο πρωτος τραγουδιστής της μπάντας. Ο Evans ήταν, μαζί με τα αδέρφια Malcolm και Angus Young, από τα ιδρυτικά μέλη των πρώιμων AC/DC, που στα 1973 δεν είχαν αποφασίσει τι μουσικό δρόμο θέλουν να ακολουθήσουν και πειραματίζονταν με το δημοφιλές, glam rock, της εποχής. Με τη βοήθεια του τότε ατζέντη τους, Michael Browning, αποφάσισαν πως χρειαζόταν να καταθέσουν μια δική τους μουσική πρόταση, ξεφεύγοντας από τα τετριμένα και έτσι κατέληξαν στον χαρακτηριστικό τους heavy blues rock ήχο, μετά από πολλές αναζητήσεις. Τότε, τον Σεπτέμβρη του 1974, έναν χρόνο σχεδόν από τη δημιουργία τους, ανακοίνωσαν στον Dave Evans ότι ψάχνουν κάτι διαφορετικό από αυτόν και τον αποδέσμευσαν. Στα απομνημονεύματά του, ο Michael Browning, πολλά χρόνια αργότερα, θα γράψει πως ο Evans ήταν ένας φοβερός τύπος στην περιοδεία, με πολύ ωραίο χιούμορ, ιδανικός για παρέα, καλός τραγουδιστής, όμως του έλειπε αυτό το κάτι που θα τον έκανε να ξεχωρίσει και να ταιριάξει με το νέο ύφος του συγκροτήματος – η αλήθεια είναι πως και όταν τον είδαμε κι εμείς, πειστήκαμε ότι ήταν ο ιδανικός τραγουδιστής για μια AOR μπάντα (σαν αυτή που ενσωματώθηκε λίγο αργότερα), αφού το στυλ του “poser” που διαθέτει, σίγουρα δεν κόλλαγε με τη “βαρβατίλα που εξέλιξαν οι AC/DC.

Χαμογελαστός, με τη μπαντάνα του επί κεφαλής και με κορακί μακρύ μαλλί (ο Πασχάλης της Αυστραλίας, σχολίασε κάποιος πίσω μας και προκάλεσε ένα αυθόρμητο γέλιο σε όσους τον ακούσαμε), ομιλητικότατος, μας ευχαρίστησε με τη σειρά του και μας υπενθύμισε τα πεντηκοστά γενέθλια των AC/DC, υποσχόμενος ότι θα μοιραστεί μαζί μας ιστορίες από τον πρώτο εκείνο χρόνο της συνύπαρξής τους. Ξεκίνησε με το “Can I Sit Next to You, Girl” που, όπως μας θύμισε, ηχογραφήθηκε το 1974 και είναι το μόνο τραγούδι σε κυκλοφορία, που κάνει στη μπάντα φωνητικά. Ακολούθησαν δύο κομμάτια που έπαιζαν στα live εκείνης της περιόδου, με την ιστορία πίσω από αυτά να έχει το γούστο της – το “Sunset Strip” ήταν ένα κομμάτι που είχε γράψει  ο ίδιος και κατά τη διάρκεια μιας πρόβας τον ρωτήσαν μήπως έχει κάποιο τραγούδι να το παίζουν γιατί με αυτά που είχαν διαλέξει δεν έβγαινε το πρόγραμμα, οπότε και τους το πρότεινε, καθώς και το “Τutti Frutti” του Little Richard, που ήταν ένα από τα τραγούδια που άκουγαν τότε, μαζί με κομμάτια από Elvis, Chuck Berry & Free, και συχνά το έπαιζαν κι αυτό (ωραία η πληροφορία)!

Για τη συνέχεια, μας υποσχέθηκε τέσσερα από τα πιο γνωστά κομμάτια της μπάντας, που πάντα παίζει στα live του, και έτσι ακούσαμε με τη σειρά τα “It’s A Long Way To The Top (If You Wanna Rock ‘N’ Roll)”, “Τ.Ν.Τ.”, “Whole Lotta Rosie” & “Highway To Hell”. Στο τελευταίο τραγούδι ήταν μεγάλη η συμμετοχή του κοινού, που απόλαυσε με την ψυχή του το τελευταίο μέρος της συναυλίας.

Encore φυσικά δεν υπήρξε, παρά μια τελική παρουσία και των τριών καλεσμένων επί σκηνής, που καταχειροκροτήθηκαν από όλο το θέατρο (η εκστασιασμένη Maggie Reilly τραβούσε διαρκώς φωτογραφίες από το κοινό) και λίγο μετά τις 11 και τετάρτο, κατηφορήσαμε προς το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε σπίτι μας.

Ήταν η πρώτη μας φορά σε μια τέτοια συναυλία – σύμπραξη μιας ροκ μπάντας με μια συμφωνική ορχήστρα και το όλον μας ενθουσίασε. Τόσο για τις ενορχηστρώσεις – διασκευές στα κομμάτια που ακούσαμε (μεγάλωνε η διάρκεια του τραγουδιού κατά πολύ, χωρίς να αλλοιώνεται όμως), όσο και ως προς την ακουστική τους. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους διοργανωτές, στην Κ.Ο.Α. και τον μαέστρο Νίκο Χαλιάσα και στους εξαιρετικούς μουσικούς της μπάντας που ανέλαβαν το πιο ροκ κομμάτι της βραδιάς – Δαμόπουλος Κωσταντίνος: Keyboards, Καλαντζάκος Θοδωρής: Electric Guitar, Καλαντζάκος Λουκάς: Drums, Γιώργος Φακανάς: Bass. (Ζητώ συγγνώμη από τα δύο κορίτσια που υποστήριζαν, με τα φωνητικά τους, τους τραγουδιστές, που δεν σημείωσα τα ονόματά τους και κακώς δεν τις αναφέρω). Ανυπομονώ για την ανακοίνωση της 8ης συναυλίας το επόμενο φθινόπωρο, που θα πρέπει να είναι πολύ καλοσχεδιασμένη και δουλεμένη γιατί φέτος ο πήχης ανέβηκε πολύ!

Playlist (τίτλος – έτος κυκλοφορίας – δίσκος)

– Tubular Bells – 1973 – Tubular Bells

ΜAGGIE REILLY

– Το France – 1984 – Discovery
– Wait – 1992 – Echoes
– Everytime We Touch – 1992 – Echoes
– Moonlight Shadow – 1983 – Crises

– Moody Blues Orchestral Medley

JUSTIN HAYWARD

– Dawn: Dawn Is A Feeling – 1967 – Days Of Future Passed
– Τuesday Afternoon – 1967 – Days Of Future Passed
– Nights In White Satin – 1967 – Days Of Future Passed
– Question – 1970 – A Question Of Balance

– Queen Orchestral Medley

DAVE EVANS

– Can I Sit Next to You, Girl – 1974 – single
– Sunset Strip –  Unreleased
– Τutti Frutti – 1956 – single
– It’s A Long Way To The Top (If You Wanna Rock ‘N’ Roll) – 1975 – T.N.T.
– Τ.Ν.Τ – 1975 – T.N.T.
– Whole Lotta Rosie – 1977 – Let There Be Rock
– Highway To Hell – 1979 – Highway To Hell

Περισσότερα εδώ.

Θοδωρής Κ., Οκτώβριος 2023