Απολαύσαμε τους Πυξ Λαξ στο CT Garden Festival

1996, άνοιξη κι εγώ μετράω αντίστροφα για τις τελευταίες μέρες της στρατιωτικής μου θητείας, στην όμορφη πόλη της Δράμας. Όντας γραφέας του πρώτου γραφείου, στο τάγμα επιστράτευσης που βρισκόμουν για το δεύτερο μέρος του 18μηνου, είχα πρόσβαση σε όλα τα σήματα που αφορούσαν υποθέσεις της μονάδας, αφού τα παραλάμβανα κάθε πρωί από τους διαβιβαστές του στρατοπέδου και τα κατέγραφα στο βιβλίο εισερχομένων, πριν τα μοιράσω στα υπόλοιπα γραφεία, αναλόγως με το θέμα τους. Εκεί, μια μέρα έπεσε στα χέρια μου το προσκλητήριο από το Γενικό Επιτελείο, για συμμετοχή όλων των μονάδων της πόλης και των στρατιωτών, που δεν είχαν υπηρεσίες, στην ψυχαγωγική συναυλία – γιορτή στο στρατόπεδο του πυροβολικού, με τους Πυξ Λαξ και τη Σωτηρία Λεονάρδου. Δεν θα πω πώς φάνηκε στους αξιωματικούς αυτό το νέο (προτιμούσαν κάτι πιο “λαϊκό”), που ψάχνανε ποιον θα “χώσουν” ως συνοδό μας – φυσικά, το κλασικό θύμα, ο ταμίας, ο αρχιλοχίας Ηλίας Μ., ανέλαβε να είναι μαζί μας, πράγμα που χαροποίησε όλους μας, καθώς επρόκειτο για έναν εξαιρετικό άνθρωπο, με πολύ ευγενική ψυχή. 

Κάπως έτσι έγινε η πρώτη “ζωντανή” γνωριμία μου με τους Πυξ Λαξ, η οποία έμελλε να γίνει μια καρμική σχέση. Αφού επέστρεψα στην πολιτική μου ζωή και ξεκίνησα να εργάζομαι, παράλληλα με τη σχολή που είχα αποφασίσει να πάω, είχα την οικονομική δυνατότητα να κάνω πολλά απ’ όσα επιθυμούσα. Έτσι ξεκίνησα, αγοράζοντας όλα τα μέχρι τότε cd τους και να προγραμματίζω, στα ρεπό μου, να τους βλέπω σε μουσικές σκηνές που έπαιζαν (π.χ. “Δίπλα στο ποτάμι”, στη Λάμπρου Κατσώνη στους Αγίους Αναργύρους). Τα κομμάτια τους, πλέον, τα γνώριζα όλα, και όχι μόνο τα ελάχιστα που έπαιζαν τα ραδιόφωνα, και με αρκετά από αυτά έβρισκα τις δικές μου “μυστικές” συνδέσεις. Η επόμενη υπαίθρια συνάντησή μας θα ήταν στην “ελληνική μέρα” του πρώτου Rockwave στη Ριζούπολη, στις 9 Ιουλίου του 1997, όπου ήταν δεύτερο όνομα, μετά τους αδερφούς Κατσιμίχα (Μανώλης Φάμελλος και οι Ποδηλάτες, Υπόγεια Ρεύματα και Σωτηρία Λεονάρδου, οι καλλιτέχνες που συμπλήρωναν το πρόγραμμα). “Ο Μπαμπούλας Τραγουδάει Μόνος Τις Νύχτες…” έχει την τιμητική του, κάτι που ξενερώνει κάποιους, που ζητούσαν περισσότερα τραγούδια από τους προηγούμενους δίσκους. Γκρίνια, καυγάδες μεταξύ των φίλων του συγκροτήματος και απογοήτευση, γιατί η μπάντα δεν ανήκει σε κανέναν…

Στα επόμενα χρόνια, αγοράζω τους δίσκους, τους ρουφάω ολοκληρωτικά, αποφεύγω τις ζωντανές τους εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές και μεγάλες συναυλίες, γιατί η δημοτικότητά τους, που βρίσκεται στο ζενίθ, έχει προσελκύσει ένα ετερόκλητο κοινο, όπου εμφανίζονται, χαλώντας όλη την “ομορφιά” των παλαιότερων ετών. Διαπιστώνω ότι μουσικά, κάποια στιγμή, το όλον έχει “στομώσει” και πως το τέλος είναι κοντά. Όταν αυτό γίνεται πράξη το 2004, είμαι ένας από τους πολλούς που λένε “επιτέλους”. Συνεχίζω να παρακολουθώ τις προσωπικές καριέρες των μελών του συγκροτήματος και κάποιες φορές και συναυλίες τους, που θυμίζουν αρκετά παλιές εποχές. Όταν μετά τον θάνατο του Μάνου Ξυδούς, το 2011, ανακοινώνεται μια συναυλία στο ΟΑΚΑ στη μνήμη του, επιλέγω να μην πάω, γιατί υποψιάζομαι τι θα συμβεί. Το ίδιο συνεχίζω να πράττω και όταν, από το 2019, οι Πυξ Λαξ κάνουν επανένωση (βασικά, Πλιάτσικας – Στόκας, οι ψυχές της μπάντας από παλιά, με τη συνοδεια μουσικών), εμφανίζονται σε διάφορους χώρους, όπου ο μύθος που τους συνοδεύει, συσσωρεύει το ίδιο ετερόκλητο κοινό, που τόσο δεν άντεχα ποτέ…

Φέτος, είδα τη συναυλία τους στο CT Garden Festival και, μαζί με τα υπόλοιπα που είχα κυκλώσει, σημείωσα και αυτή την ημερομηνία. Θες γιατί μεγάλωσα και κάπως έχω μαλακώσει και δίνω κάποιες δεύτερες ευκαιρίες, θες γιατί πίστευα πως, λόγω χώρου, θα ήταν μια πολύ καλή συναυλία για πιο “πιστούς”; Έτσι, λοιπόν, βρεθήκαμε στο Γαλάτσι – όταν παρκάρεις στο πιο απόμακρο σημείο, σχεδόν 45′ πριν την προγραμματισμένη έναρξη, καταλαβαίνεις ότι πολύς κόσμος έχει έρθει από νωρίς για να δημιουργήσει ατμόσφαιρα (δεν το λες καθόλου κακό αυτό) και να απολαύσει τη βραδιά. Όντως δεν έχω δει τέτοια λαοθάλασσα στον χώρο σχεδόν ποτέ – τα ευγενέστατα παιδιά του προσωπικού μάς τακτοποίησαν στις θεσεις μας και ο πρώτος γύρος με τις καθιερωμένες “συναυλιακές” μπύρες, ξεκίνησε λίγο πριν τις πρώτες νότες.

Καλησπερίσματα και ευχαριστίες από τον Φίλιππο (πάντα ο πιο επικοινωνιακός), υπόσχεση ότι θα φροντίσουν να περάσουμε καλά και πρώτες νότες από το “Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;” να γεμίζουν τον αέρα (και εικόνες στο μυαλό με αυτο το τσιγάρο-κιμωλία, τι στίχος, Θέε μου). Επευφημίες, χειροκροτήματα και “Γιατί” (θυμήθηκα με χαμόγελο τον Ηλία, τον αρχιλοχία, που μετά τη συναυλία του ’96, όταν του έκαναν αυτήν την ερώτηση, απαντούσε “δε ρωτάς καλύτερα τους Πυξ Λαξ;”).”

“Ένα παιδί περπατάει με τα χέρια”, “Να με θυμηθείς” (πολύ αγαπημένοι στίχοι), “Διάφανη αγάπη”, “Ολο μ’αφήνεις να σ’αφήσω” (οι πρώτες συγκινήσεις στο κοινό – τελικά, έχει σημαδέψει πολύ κόσμο αυτό το τραγούδι), τα κομμάτια που ακολούθησαν, μέχρι να αποχωρήσει ο Φίλιππος και να αφήσει στον Μπάμπη τη σκηνή.

Αντιληφθήκαμε τότε πως κάπως έτσι θα πήγαινε η βραδιά – πέραν των κομματιών της μπάντας, θα υπήρχαν και επιλογές από την προσωπική τους δισκογραφία. “Φωτιά”, “Κι έμεινα εδώ” και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το “Μια ζωή μέσα στους δρόμους”, από την τριπλέτα αυτών που αρχικά ακούσαμε. Επιστροφή Φίλιππου και μικρό λογύδριο για το επόμενο κομμάτι και τις αντιδράσεις που υπήρχαν όταν πρωτοκυκλοφόρησε – “Μοναξιά μου όλα” και χωρίς ανάσα “Τι είναι αυτό που μας χωρίζει”, με το κοινό να αναλαμβάνει τα ρεφρέν.

Είχε έρθει η ώρα για τρία τραγούδια από τις δουλειές του έτερου Καππαδόκη, οπότε αποσύρθηκε προσωρινά ο Μπάμπης και “Ένα πλοίο για τον παράδεισο” παρουσιάστηκε επί σκηνής, για να το ακολουθήσει ένα κομμάτι από τον νέο δίσκο του, με τίτλο “Αφιερωμένο”, και να κλείσει ο κύκλος αυτός με το “Ποιος έχει λόγο στην αγάπη” σε μια άλλη ενορχήστρωση, που περιείχε εμβόλιμη μουσική από το “Get up, Stand up” (του Bob Marley, φυσικά). Ξανά κουβεντούλα και ιστορίες για το “κράξιμο” που έτρωγαν, όταν έπαιρναν αποφάσεις έξω από τα συνηθισμένα, από τους “ειδήμονες” της μουσικής, όταν εφτιάχναν τραγούδια, όπως τα δύο επόμενα, “Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παραδεισο” και “Λένε για μένα”, που το κοινό έδωσε το όλον του, δείχνοντας πόσο λάθος συνήθως είναι όλοι αυτοί οι θεωρητικοί φωστήρες! Ώρα για μερικές ανάσες και για τους δύο (είχε και 35 βαθμούς, πού να τραγουδήσεις άνετα με τέτοιον καιρό) και τα ηνία για δύο διασκευές ανέλαβε ο κιθαρίστας Χάρης Μιχαηλίδης (φωνή των Δραμαμίνη), που μας παρουσίασε, με τους υπόλοιπους μουσικούς, τα “Είμαι ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι σου” και “Η μπαλάντα του Αστροναύτη”, που δεν κατάλαβα γιατί οι περισσότεροι τα ψιλοσνομπάραν, αφού ήταν πολύ καλές εκτελέσεις κι οι δύο…

Επιστροφή Μπάμπη, με ακόμη τρεις επιλογές του, “Να χαθώ στα βήματά σου”, “Συνήθεια” και “Πούλα με” – το τελευταίο, το είπαμε σχεδόν μόνοι μας, αφού φωνάζαμε τόσο δυνατά που μας άφησε να βγάλουμε το άχτι μας! Φύγε εσύ, έλα εσύ και ξανά Φίλιππος στο μικρόφωνο για τα δικά του τρία τελευταία κομμάτια.

“Πού να πάμε”, “Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα” και “Μέλυδρον (Είναι ωραία η θάλασσα)”, με το κοινό να παραληρεί από ευτυχία. Το τελευταίο μέρος ξεκίνησε με “Μια συνουσία μυστική”, “Δε θα δακρύσω πια για σένα” (κι εδώ αναλάβαμε εμείς εξ ολοκλήρου τα φωνητικά), “Ανόητες αγάπες” και κλείσιμο με “Έπαψες αγάπη να θυμίζεις”, που αφιερώθηκε στην Sinnead o’ Conor, που λίγες ώρες νωρίτερα, είχε ανακοινωθεί ο θάνατός της.

Χαιρετούρες και ευχαριστίες, αλλά έτσι θα φεύγαμε, χωρίς encore; Ένα τελευταίο μας είπαν και δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το “Εσύ εκεί”, χαρισμένο στον τεράστιο Μάνο Ξυδούς, που ήταν ο άνθρωπος που πριν 30+ χρόνια και τους έδωσε αρχικά την ευκαιρία να ηχογραφήσουν τον πρώτο δίσκο τους και στην πορεία, έγινε κι ο ίδιος μέλος του συγκροτήματος, γράφοντας τραγούδια, αλλά και τραγουδώντας και στους δίσκους και στις συναυλίες. Και επειδή δεν μας έφτασε το ένα, μας χάρισαν δύο ακόμη του Μάνου, για καληνύχτα, το “Υοu get in love” και την “Πυξίδα”.

Με πολύ ανάμεικτα συναισθήματα και διάθεση για συζήτηση στη διαδρομή, κατηφορήσαμε προς τα μέρη μας.

– “Ηταν μια καλή συναυλία;”

– “Ναι, θα πω ότι ήταν, με όλα τα κακά που έχουν τέτοιες εκδηλώσεις με τόσο κόσμο.”

– “Οι ενορχηστρώσεις που είναι φουλ αλλαγμένες, πιο ηλεκτρικές πώς σου φανήκαν;”

– “Κοίτα, σε κάποια κομμάτια ήταν αρκετά πετυχημένες, σε κάποια άλλα δεν με ενθουσίασαν και 2-3 μάλλον τα χάλασαν, αλλά ίσως τα έχουν φτιάξει έτσι για να τους βγαίνουν πιο εύκολα φωνητικά.”

– “Εγώ ψιλοχαλάστηκα, που δεν ήταν αμιγώς Πυξ Λαξ, αλλά είπαν και δικά τους…”

– “Δεν θα πω το ίδιο, αλλά 3-4 κομμάτια, όπως τα “Ακόμα Προσπαθώ”, “Ακροβατώ”, “Με στέλνεις”, “Κατι κάτι και για σένα”, “Πώς σε μισώ”,  ήθελα να τα παίξουν…”

Φυσικά, δεν παραλείψαμε να αποθεώσουμε τους μουσικούς που τους συνοδεύουν – Νίκος Σάλτας: πλήκτρα & ενοχηστρώσεις, Χάρης Μιχαηλίδης: ηλεκτρική κιθάρα, Ελευθερία Ναθαναήλ: πλήκτρα, ακορντεόν, Αλέκος Κούρτης: Τύμπανα και Άκης Αμπράζης: μπάσο [φοβερός μουσικός και μεγάλη ιστορία πίσω του, καθώς ήταν μέλος των θρυλικών “Γενιά του Χάους” (1982-1986, προπάτορες του ελληνικού punk), από το 1999 και μετα session μπασίστας σε δεκάδες ηχογραφήσεις μεγάλων ονομάτων του πενταγράμμου και μόνιμος συνεργάτης και ενορχηστρωτής του αείμνηστου Λαυρέντη Μαχαιρίτσα] – οι οποίοι είναι πραγματικά καταπληκτικοί και βοηθούν τα μέγιστα στη δημιουργία αυτής της ατμόσφαιρας στις συναυλίες.

Αν σήμερα, που έχει κάτσει πολύ μέσα μου η βραδιά εκείνη, με ρωτήσεις τι πιστεύω, θα σου απαντήσω ειλικρινά, πως η επιλογή να πάω, είχε και τα θετικά της και τα αρνητικά της. Επιβεβαιώθηκα ακόμη μια φορά για τα μεγάλα events και το κοινό τους, αλλά έκλεισα νομίζω και το κεφάλαιο “Συναυλίες Πυξ Λαξ” οριστικά, με ένα live που ήταν άψογο ηχητικά, αρκετά καλοφτιαγμένο από επιλογές τραγουδιών και τη μπάντα σε πολύ καλή απόδοση, υπολογίζοντας ότι ήταν εν μέσω καύσωνα, με ένα πολυπληθές κοινό, που έκανε ακόμη δυσκολότερη την ατμόσφαιρα του χώρου. Έμεινα μάλλον ευχαριστημένος, με την κλασική μουρμούρα του οπαδού, που θέλει πάντα το απόλυτο (με πείραξε αρκετά που δεν υπήρχαν κομμάτια από τους δύο πρώτους δίσκους τους, που, αν μη τι άλλο, έχουν πολλά αξιόλογα και όχι πολυπαιγμένα) και ευτυχής που έχω τη δυνατότητα και μπορώ να εκπληρώνω όσα τυχόν “απωθημένα”, που με διάφορες αφορμές γεννιούνται μέσα μου…

Υ.Γ. Σε αυτήν τη χώρα, το έλλειμμα συνολικής παιδείας έχει ξεχειλώσει τα πάντα όλα και δυστυχώς οι συμπεριφορές ΟΡΚ (ναι, των γνωστών από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) έχουν γίνει μάστιγα. Να ξεκινήσω από τους “πονηρούς” με τα ακριβά αυτοκίνητα, που παρκάρανε σε δύο θέσεις, για μην υπάρχει υποψία να κάνει βαβά το αμαξάκι τους από την πόρτα αυτού που θα παρκάριζε δίπλα και ίσως τους το ακούμπαγε, υποχρεώνοντας πόσο κόσμο να ψάχνει θέση, χωρίς λόγο; Να συνεχίσω με τους απίστευτους, που γνώριζαν δύο (και πολλά λεω) τραγούδια απ’ όλο το πρόγραμμα, κι αυτά από το ραδιόφωνο, και κουβαλήθηκαν τόσον δρόμο για το ποστάρισμα στο Instagram (να μη δείξουμε ότι είμαστε και κουλτουρέ;) και, όλη την υπόλοιπη ώρα, κουτσομπόλευαν για όλα τα άσχετα, φωναχτά, αγνοώντας τις παρατηρήσεις μας και νομίζοντας ότι είναι κυρίαρχοι του σύμπαντος; (και έφυγαν και στα μισά γιατί βαρέθηκαν, με τις “ευχές” όλων να τους συνοδεύουν). Ή για τους συνομήλικους, που μεγαλώσαν και “σοβάρευσαν”, και την ώρα της συναυλίας κοίταζαν τα χρηματιστήρια (ναι, έγινε κι αυτό στο τραπέζι που καθόμασταν) και σιγοτραγούδησαν ένα κομμάτι όλη τη βραδιά, και στο άκυρο μας μόστραραν φωτογραφίες από το λουξ κατάλυμα που θα διακοπάραν (κόπηκα, ρε φίλε, πού θα πας και, στην τελική, σε ρώτησε κανείς;) και φεύγοντας μας είπαν “τι ωραία που θυμηθήκαμε κι απόψε τα ξένοιαστα χρόνια της νιότης μας” (αν εσείς στα 48 νιώθετε κωλόγεροι, εγώ σύμφωνα με την “επίσημη” δήλωση της μητέρας μου παραμένω ακόμη 20 στην καρδιά και την ψυχή). Και φυσικά τους ξερόλες (που ανάθεμα κι αν έχουν αγοράσει ένα δίσκο της μπάντας ποτέ), που έλεγαν, με υφάκι χιλίων καρδιναλίων, στην παρέα τους, πόσο τους έλειψε αυτό ή το άλλο κομμάτι, χωρίς τίτλους βέβαια, αλλα με περιγραφές τύπου “να, αυτό που λέει” ή “το 3 απο εκείνο το cd το…” κι είχαν και αποψάρα που τη γκαρίζαν για να την ακούσουν όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω τους. Όσο κι αν προσπαθήσαν όλοι τους να μας χαλάσουν τη βραδιά, δεν τα κατάφεραν!

Υ.Γ2. Κόντρα σε αυτούς, υπήρχαν και τα άτομα που χρόνια θα δεις σε συναυλίες – λάτρεις της μπάντας, που ήξεραν όλα τα τραγούδια απ’έξω, που τους πήραν τα ζουμιά σε κάποιο κομμάτι, γιατί κάτι θυμήθηκαν, που δεν σταμάτησαν στιγμή να χειροκροτάνε και να το ζούνε. Που στεναχωρήθηκαν πραγματικά, όταν τέλειωσε η συναυλία – αν τους έλεγες θα τους βάλουμε ορούς και θα τους κρατήσουμε άλλες 24 ώρες να παίζουν συνεχώς, θα έμεναν εκει, αδιαφορώντας για το πρόγραμμά τους και τα όσα είχαν υποχρέωση να κάνουν… Που στην έξοδο, όταν συναντήθηκαν οι ματιές μας, τα μάτια τους λάμπανε – δεν ξέρω αν από τα δάκρυα ή από ευτυχία και δε γκρίνιαξαν γιατί ο Μπάμπης “σαν να βαριόταν” (γιατί γνώριζαν ότι έτσι ήταν πάντα, πολύ απλά) ή γιατί ο Φίλιππος καθόταν (ίσως έχει θέμα ο άνθρωπος, δεν είναι παιδάκι, τι να κάνουμε, μεγάλωσε κι αυτός) και είχαν μόνο έναν καλό λόγο να πουν για ό,τι έζησαν…

Τracklist (δίσκος και χρονιά κυκλοφορίας στην παρένθεση)

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; [Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ; 1999]

Γιατί [Ο Ήλιος Του Χειμώνα Με Μελαγχολεί….1993]

Ένα παιδί περπατάει με τα χέρια [Τα Δοκάρια Στο Γρασίδι Περιμένουν Τα Παιδιά – 2001]

Να με θυμηθείς [Ο Μπαμπούλας Τραγουδάει Μόνος Τις Νύχτες…1996]

Διάφανη αγάπη [Μέσα Απ’ Τις Φωνές Των Φίλων – 2021]

Ολο μ’αφήνεις να σ’αφήσω [Ο Μπαμπούλας Τραγουδάει Μόνος Τις Νύχτες…1996]

Φωτιά [Στίλβη – 1998]

Κι έμεινα εδώ [Βόλτα – 2010]

Μια ζωη μέσα στους δρόμους [OST Αυτή Η Νύχτα Μένει – 2023]

Μοναξιά μου όλα [Στίλβη – 1998]

Τι είναι αυτό που μας χωρίζει [Για Τους Πρίγκιπες Της Δυτικής Όχθης – 1994]

Ένα πλοίο για τον παράδεισο [Single – 2016]

Αφιερωμένο [Single – 2023]

Ποιος έχει λόγο στην αγάπη [Όμνια – 2007]

Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παραδεισο [Ο Μπαμπούλας Τραγουδάει Μόνος Τις Νύχτες…1996]

Λένε για μένα [Για Τους Πρίγκιπες Της Δυτικής Όχθης – 1994]

Ενα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι σου [Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ; 1999]

Η μπαλάντα του Αστροναύτη [Μια Μέρα Πριν Τον Χειμώνα – 2018]

Να χαθω στα βηματα σου [Παίξε Παλιάτσο Τα Τραγούδια Σου Τελειώνουν, 1997]

Συνήθεια [Βόλτα – 2010]

Πούλα με [Ζόρικοι Καιροί, 1991]

Πού να πάμε [Προσοχή Στο Κενό, 2012]

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα [Όμνια – 2007]

Μέλυδρον ( Είναι ωραία η θάλασσα) [Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ; 1999]

Μια συνουσία μυστική [Στίλβη – 1998]

Δε θα δακρύσω πια για σένα [Για Τους Πρίγκιπες Της Δυτικής Όχθης – 1994]

Ανόητες Αγάπες [Για Τους Πρίγκιπες Της Δυτικής Όχθης – 1994]

Έπαψες αγάπη να θυμίζεις [Στίλβη – 1998]

Εσύ εκεί [Νυχτερινός Περίπατος Στην Ιερά Οδό – 1996. Πρώτη εκτέλεση Λάκης Παπαδόπουλος, 1991]

Υοu get in love [Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ; 1999]

Πυξίδα [Τα Δοκάρια Στο Γρασίδι Περιμένουν Τα Παιδιά – 2001]

Θοδωρής Κ., Ιούλιος 2023