PHILOMENA

Ο μύθος: Ένας άνεργος δημοσιογράφος, λίγο πριν ξεκινήσει τη συγγραφή ενός βιβλίου για τη ρωσική ιστορία, αναλαμβάνει να βοηθήσει μία ηλικιωμένη Ιρλανδή που επί μισό αιώνα αναζητά το χαμένο της γιο τον οποίο αποχωρίστηκε όταν βρέθηκε έγκλειστη σε μοναστήρι.

Η ανάγνωσή μας: Το χαμένο παιδί της Φιλομένα Λι θα αποτελούσε κατάλληλο υλικό μόνο για ένα τηλεοπτικό reality όμως οι συντελεστές κατέχουν τη σωστή φόρμουλα που μεταμορφώνει την απτή πραγματικότητα σε αληθινή τέχνη. Βέβαια θα ήταν άδικο αν τη δόξα και τα εύσημα εισέπραττε ο Στίβεν Φρίαρς που απλώς υπηρετεί διακριτικά το θέμα. Ο κωμικός Στιβ Κούγκαν (που στο αυτοβιογραφικό του ΤΑΞΙΔΙ σε σκηνοθεσία Μάικλ Γουίντερμποτομ αποκάλυπτε το αδιέξοδο της καριέρας του) είναι ουσιαστικά η ψυχή της ταινίας. Είχε την αρχική ιδέα, είναι πρωταγωνιστής, παραγωγός και μαζί με τον Τζεφ Πόουπ καθοδηγούν το ανθρωποκεντρικό σενάριο για έναν φλεγματικό δημοσιογράφο που βοηθά μία απλή γυναίκα της εργατικής τάξης. Η κοινή έρευνα τους θα οδηγήσει όχι μόνο στην αλήθεια αλλά και σε μία γόνιμη φιλία βασισμένη στον αλληλοσεβασμό. Το φιλμ θίγει συναρπαστικά τον αποχωρισμό μητέρας- γιου και τις κατασκευασμένες ενοχές της αυστηρής καθολικής πίστης. Παράλληλα θέτει την ευθύνη του δημοσιογραφικού λειτουργήματος στο χειρισμό προσωπικών δεδομένων και σε δεύτερο βαθμό το ταμπού της ομοφυλοφιλίας σε μία πολιτική σταδιοδρομία. Η χαρισματική Τζούντι Ντεντς είναι η εγγύηση για να αποδοθεί ο κρυφός καημός της μάνας και το παράπονο της άδικης απώλειας. Μονοπωλεί μόνο τον τίτλο του φιλμ αφού δίπλα της ο Κούγκαν στέκεται επάξια σε ένα δραματικό ρόλο. Σπάνια ένα δακρύβρεχτο δράμα που σπάει καρδιές ενσωματώνει τόσο καίρια το στοχασμό για την ανάγκη της συγχώρεσης και το δικαίωμα ενός γονιού να μάθει την τύχη του παιδιού του. Αυτό που βρίσκει σίγουρα η κινηματογραφική Philomena είναι η αμέριστη συναισθηματική εμπλοκή μας.

Πηγη :http://diastixo.gr