INSIDE LLEWYN DAVIS

Σκηνοθεσία: Ίθαν Κοέν, Τζόελ Κοέν
Ηθοποιοί: Όσκαρ Άιζακ, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τζον Γκούντμαν, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ

Ο μύθος: Άστεγος και άνεργος, από τη στιγμή που ξεμπάρκαρε, ο Λιούιν Ντέιβις, ένας ασυμβίβαστος φολκ τραγουδοποιός, προσπαθεί να ορθοποδήσει καλλιτεχνικά μετά την αυτοκτονία του συνεργάτη του στη Νέα Υόρκη του 1961.

Η ανάγνωσή μας: Οι αδελφοί Κοέν είχαν στο μυαλό τους το μουσικό Ντέιβ Βαν Ρονκ που έδρασε στη φολκ σκηνή του Γκρίνουιτς Βίλατζ από το 1959. Ήταν φίλος με διάσημα ονόματα του χώρου όπως οι Μπομπ Ντίλαν, Φιλ Οκς και Τζόνι Μίτσελ αλλά έμεινε στην αφάνεια μέχρι το θάνατο του. Μάλιστα είχε κυκλοφορήσει και ένα σόλο δίσκο με τον τίτλο Ιnside Dave Van Ronk στον οποίο παραπέμπει και ο τίτλος της ταινίας. Ο αντι-ήρωας των Κοέν αρκείται σε περιστασιακές εμφανίσεις στο τοπικό μπαρ και με μόνη αποσκευή την κιθάρα του διανυκτερεύει σε διάφορα σπίτια. Του λείπει ο ύπνος, τα λεφτά, η στοργή, η ζωή του είναι ένα άθροισμα προβλημάτων και κυλά ερήμην του. Η φιλμογραφία των δύο δημιουργών αντανακλά πολύπλευρα την αμερικανική κουλτούρα, κάτι που έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή η βουτιά στη φολκ της δεκαετίας του ’60. Δίνουν μεγάλη σημασία στα τραγούδια (προσέξτε το σαρκαστικό «Please Mr. Kennedy» που ερμηνεύει ντουέτο ο πρωταγωνιστής με το Τζάστιν Τίμπερλεϊκ) έχοντας ως παραγωγό τον Τ-Μπον Μπερνέτ, ο οποίος επιμελήθηκε και το σάουντρακ του Ω ΑΔΕΛΦΕ, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ; Όμως οι Κοέν δεν αποσκοπούν σε μία νοσταλγική μουσική ταινία αλλά στο υπαρξιακό και πεσιμιστικό πορτρέτο ενός καλλιτέχνη, που προσπαθεί να καθιερωθεί χωρίς εκπτώσεις και παραχωρήσεις, αρνούμενος χαρακτηριστικά να τραγουδήσει σε φιλικό σπίτι, επειδή αυτή είναι η δουλειά και όχι το χόμπι του. Το εκλεπτυσμένο χιούμορ (το εύρημα του γάτου που επηρεάζει την καθημερινότητα του Λιούιν) και το παράδοξο κλίμα (η εναρκτήρια σεκάνς που επαναλαμβάνεται στο φινάλε) έρχονται να συνδυαστούν στο βασικό κορμό της ταινίας που ακτινοβολεί χάρη στην υπέροχη φωτογραφία του Μπρούνο Ντελμπονέλ. Ο Όσκαρ Άιζακ με δεύτερους ρόλους ως σήμερα (DRIVE, W.E) αποτυπώνει καίρια το μίγμα ενός απηυδισμένου, περήφανου και ολίγον σνομπ νέου, που διοχετεύει στα τραγούδια του όλη τη μελαγχολία του. Aπό το 2001 και το ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ, το ωραιότερο δώρο των αδελφών στους απανταχού σινεφίλ που φέρει ευδιάκριτα την ένδειξη Ιnside Coen Brothers.

Πηγή :http://www.diastixo.gr/