ENNIO – THE MAESTRO του GIUSEPPE TORNATORE από τις 28/12 στους κινηματογράφους

Ο απόλυτος φόρος τιμής σε ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα του κινηματογράφου και της μουσικής

Αναγνωρίζεις ένα κομμάτι του από την πρώτη νότα – Hans Zimmer
Έσπασε τα όρια, ένας αληθινός επαναστάτης – James Hetfield – Metallica
Όταν ακούς τη μουσική του, δεν μπορείς να την ξεχάσεις – Won Kar Wai
Καινοτόμος από τότε μέχρι και σήμερα– Clint Eastwood
Δεν είναι απλώς ένας σπουδαίος κινηματογραφικός συνθέτης, είναι ένας σπουδαίος συνθέτης – Giuseppe Tornatore

ΕΝΝΙΟ – THE MAESTRO
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Giuseppe Tornatore
ΣΕΝΑΡΙΟ: Giuseppe Tornatore
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Giancarlo Leggeri, Fabio Zamarion
ΜΟΥΣΙΚΗ: Ennio Morricone
ΜΟΝΤΑΖ: Massimo Quaglia, Annalisa Schillaci
ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ: Τζουζέπε Τορνατόρε, Κλιντ Ίστγουντ, Κουέντιν Ταραντίνο, Χανς Ζίμερ, Μπάρι Λέβινσον, Ντάριο Αρτζέντο, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Κουίνσι Τζόουνς, Μπρους Σπρίνγκστιν, Ρόλαντ Τζοφέ, Τζέιμς Χέτφιλντ.
ΧΩΡΕΣ: Ιταλία, Βέλγιο, Ιαπωνία
ΕΤΟΣ: 2021 μ- Έγχρωμο/Ασπρόμαυρο
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 156’
ΓΛΩΣΣΕΣ: Ιταλικά, Αγγλικά, Μανδαρινικά, Πορτογαλικά

ΣΥΝΟΨΗ
Ο Μορικόνε, ένας Μαέστρος που άλλαξε την έννοια και το κύρος της κινηματογραφικής μουσικής, αφηγείται τη ζωή του από την αρχή μέχρι το τέλος, συγκινεί και συγκινείται. Μουσικοί και σκηνοθέτες μιλούν στο ντοκιμαντέρ για το φαινόμενο Μορικόνε, για το πόσο επηρέασε τους ίδιους και την εξέλιξη της μουσικής.

ENNIO MORICONE – Μια Αριστοτεχνική Καριέρα
ΠΗΓΗ: https://www.enniomorricone.org/the-man/

Όπως ο Bernard Herrmann είναι για τον Hitchcock, ο Nino Rota για τον Fellini, ο John Barry για τον James Bond και ο John Williams για τον Spielberg, ο Ennio Morricone είναι για τον Sergio Leone. Είναι αδύνατο να θυμηθούμε τις ταινίες του Λεόνε στο μυαλό ή στο αυτί – από το A Fistful of Dollars (1964) μέσω του The Good, The Bad and The Ugly (1966) μέχρι τις πολύ διαφορετικές Once Upon a Time in the West (1968) και Once Upon a Time in America (1984) – χωρίς τη μουσική του Morricone. Τόσο στενή ήταν η δημιουργική συνεργασία του συνθέτη και του σκηνοθέτη που ο Λεόνε την περιέγραψε κάποτε ως «έναν γάμο σαν τους Καθολικούς πριν από τους νόμους του διαζυγίου». Ο Morricone συμπλήρωσε λέγοντας: «Ο Leone ήθελε περισσότερα από τη μουσική από άλλους σκηνοθέτες – της έδινε πάντα περισσότερο χώρο». Οι ταινίες που προέκυψαν ήταν μυθικά μελοδράματα, με τον Μορικόνε να προμηθεύει το «μελό».
Από κουδούνια, σφυρίχτρες, ιταλικά λαϊκά όργανα, ακατανόητους στίχους και τα ριφάκια από μια Fender Stratocaster – που μπορεί να ήταν μακρινά spin-off από τις έρευνες του Morricone στον John Cage και την ιδέα ότι όλοι οι ήχοι μπορούν να ανήκουν στο βασίλειο της μουσικής – εώς τη ρομαντική Αμερική με λυσσαλέους ανατολικοευρωπαϊκά αυλούς και τις πυκνές ορχηστρικές υφές, η δουλειά αυτών των δύο καλλιτεχνών έτρεξε σε παράλληλες γραμμές.
Οι λωρίδες έναρξης του The Good, The Bad and The Ugly, με το ουρλιαχτό κογιότ «Ay-ee-ay-ee-ay», είναι από τα πιο άμεσα αναγνωρίσιμα στην ιστορία των ταινιών. Αλλά ο Μορικόνε δυσκολεύεται συχνά να επισημάνει ότι ακόμη και κατά τη διάρκεια της πιο παραγωγικής του περιόδου στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 – όταν όπως ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι είπε κάποτε αστειευόμενος «ελάχιστα είδατε μια μεγάλη ιταλική ταινία χωρίς μουσική από τον Ένιο» – υπέγραψε μόνο τριάντα πέντε γουέστερν από τετρακόσιες πενήντα ταινίες, λίγο πάνω από το οκτώ τοις εκατό της εκπληκτικής παραγωγής του. Μόνο τριάντα πέντε! Αυτό είναι περισσότερο από τον Έλμερ Μπέρνσταϊν, τον Ντιμίτρι Τιόμκιν και τον Τζερόμ Μορός μαζί.
Κανείς δεν είναι σίγουρος πόσες ακριβώς ταινίες έχει επενδύσει ο Μορικόνε συνολικά, από την πρώτη του ταινία το 1961. Σίγουρα πάνω από 400, ίσως και 450. Δεδομένου ότι πάντα σημειώνει ο ίδιος κάθε νότα (σε αντίθεση με ορισμένους συνθέτες ταινιών που θα μπορούσα να αναφέρω) και βλέπει τη σύνθεση και την ενορχήστρωση ως μέρος μιας ενιαίας διαδικασίας, το επίτευγμα είναι πραγματικά εκπληκτικό – πιο mainstream ταινίες από οποιονδήποτε άλλο συνθέτη, ποτέ.
Εκτός από τα γουέστερν, υπήρξαν επαναστατικοί ύμνοι για τους Queimada (1969) και Novecento (1976), τρόμος για τους Argento και Carpenter, ταινίες γκάνγκστερ από το The Sicilian Clan (1969) έως τους Untouchables (1987), καθώς και αμέτρητα ερωτικά θέματα που τείνουν να πηγαίνετε για μπαρόκ, σεκάνς ατονικής δράσης, νοσταλγικές ελεγείες, λυρικούς ύμνους, δυσοίωνα έγχορδα, περιπέτειες και μια ιταλική παρέλαση με τα κύρια τραγούδια του τίτλου. Φαίνεται εξίσου οικείος με τις ταινίες του είδους (allgenres) όπως και με τα μικρότερης κλίμακας, πιο προσωπικά έργα. Στο The Mission (1986), δημιούργησε μια υπεροχη σύνθεση, που αφορά στη δύναμη της ίδιας της μουσικής – ως μέσο σωτηρίας από τη μια και της αποικιακής καταπίεσης από την άλλη: η ταινία τελειώνει με ένα σπασμένο βιολί να επιπλέει στο ποτάμι.

Κατά τη διάρκεια της σχεδόν 50χρονης καριέρας του ως συνθέτης κινηματιγραφικής μουσικής, σε γενικές γραμμές, οι βασικές ιδέες του περιελάμβαναν απλές ιδέες (εύκολες στο βουητό) σε περίπλοκες διασκευές, ασυνήθιστη ενορχήστρωση, συγκεκριμένους ήχους, τη χρήση της ανθρώπινης φωνής ως μέρος της ορχήστρας, μακρές σιωπές, μουσικά gags και μονές νότες που διατηρούνται για πάντα. Ο Τζουζέπε Τορνατόρε, του Cinema Paradiso, έχει πει γι ‘αυτόν «δεν είναι απλώς ένας σπουδαίος συνθέτης ταινιών, είναι ένας σπουδαίος συνθέτης».

ENNIO – THE MAESTRO TRAILER NEW STAR
https://www.youtube.com/watch?v=ZAlhkVUJiPA
IMDB
https://www.imdb.com/title/tt3031654/?ref_=nv_sr_srsg_3_tt_2_nm_6_q_ENNIO
ENNIO MORRICONE OFFICIAL PAGE
https://www.enniomorricone.org/#

GIANNI RUSSO – ΠΑΡΑΓΩΓΌΣ
«Το πρώτο ντοκιμαντέρ πάνω στο οποίο δουλέψαμε αφορούσε τον Giuseppe Tornatore. Μετά από αυτό, διατηρήσαμε μια πολύ καλή σχέση με τον σκηνοθέτη και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε πάνω σε αυτό το πολύ δύσκολο ντοκιμαντέρ για τον Ennio Morricone.
»Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το φιλμ το 2015, ο Tornatore μας είπε ότι ήταν αδύνατο ο Morricone –με τον οποίο ήταν πολύ καλοί φίλοι– να συμφωνήσει να κάνουν ένα τέτοιο φιλμ για τον εαυτό του. Μας παρότρυνε ωστόσο να ρωτήσουμε τον ίδιο. Ο Morricone μας είπε πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει μόνο εάν το σκηνοθετούσε ο Tornatore. Και έτσι και έγινε».
Από τη συμφωνία με τον Ennio Morricone, στα γυρίσματα και το post-production, χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια. «Όταν τελείωσε το ντοκιμαντέρ ένιωσα λες και απελευθερωνόμουν (γέλια). Το post production διήρκησε αρκετά. Ξεκίνησε χρονικά την ίδια περίοδο με την πανδημία στην Ιταλία (σ.σ. Φεβρουάριος 2020) και αντιμετωπίσαμε τις δυσκολίες της εποχής, δηλαδή το μοντάζ γινόταν από
απόσταση. Το πρώτο edit που είδαμε ήταν ένα φιλμ με διάρκεια πάνω από 6 ώρες. Ήταν τέλειο και σε εκείνη τη μορφή, αλλά έπρεπε να κόψουμε, όποτε αυτό μας πήρε μερικούς ακόμα μήνες. Η συνέντευξη που με έκανε να ανακαλύψω τα περισσότερα πράγματα για το σύμπαν του μεγάλου μαέστρου δεν ήταν άλλη από αυτή με τον ίδιο τον Morricone. Ήταν μια μεγάλη σε διάρκεια συνέντευξη, κράτησε πάνω από 50 ώρες. Ήταν πολύ ιδιαίτερο γιατί όλες αυτές τις ώρες ήμασταν μόνοι μας», και συνεχίζει λέγοντας πως «στην αρχή ο Morricone ήταν πολύ συνεσταλμένος. Το γεγονός όμως ότι οι κάμερες ήταν εκτός του δωματίου, βοήθησε να αναπτύξουμε μια προσωπική σχέση, να μου εμπιστευτεί και να μου εκμυστηρευτεί πράγματα. Έτσι ανακάλυψα τον χαρακτήρα του Morricone που, για μένα, είναι συγκλονιστικός. Συνήθως όταν μιλούσε στον κόσμο, δεν αποκάλυπτε πράγματα για την προσωπική του ζωή. Οπότε αυτή η συνέντευξη ήταν κάτι σαν εξομολόγηση».