Είδαμε το “12 χρόνια σκλάβος” σε avant premiere

Oι πρεμιέρες ταινιών συνηθίζονται απο τις εταιρίες διανομής σαν μέσο προβολής του προιόντος τους.Μέσω κάποιου διαγωνισμού σε πολύ δημοφιλή ιστοσελίδα κερδίσαμε μια διπλή πρόσκληση για την 3η ταινία του Αγγλου Στιβ Μακ Κουιν “12 χρόνια σκλάβος”.

Η ταινία απο όσα παρακολουθώ στα ξένα δίκτυα ενημέρωσης θεωρείται απο τα πολύ δυνατά χαρτιά στα επερχόμενα Οσκαρ και οι φίλοι μας Αμερικάνοι με την γνωστή δραματουργία που τους διέπει, την χαρακτήρισαν ιδιαίτερα σκληρή – κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν οτι γι’αυτο το λόγο ίσως να μην κερδίσει τίποτα.

Με αυτά ως γνώση και την υπόθεση κατά νου βρεθήκαμε προχθές στο Μαρούσι στο πολύ όμορφο Cosmopolis (πρωτη μου επίσκεψη εκει και το καταχάρηκα) για να δουμε σε πρωτη προβολή την ταινία.Κοινο ομοιογενές αυτή την φορά που ήξερε τι θα δει και συνειδητα έστειλε αιτηση συμμετοχής (τις αλλες 2 φορες φετος ειχα δει blockbusters και η συνολική αισθηση έκανε λίγο απο πενταήμερη) που προιδέαζε για μια ησυχη παρακολούθηση, χωρίς να έχεις κατα νου πόσες παρατηρήσεις θα κάνεις στους μπροστινούς σου!

Η διαρκεια του φιλμ μεγάλη – δυο και κατι ώρες- αλλά κυλάει τόσο καλά που δεν σε κουράζει καθόλου.Στα πολύ μεγάλα συν της ταινίας ο εξαιρετικός πρωταγωνιστής της, που δίνει μια εσωτερική ερμηνεία,παίζοντας με το πρόσωπο και την εκφραση και χωρίς εξάρσεις.Σκηνοθεσία και μονταζ ιδανικά για ένα τετοιο εγχείρημα και το λοιπό καστ πολύ παραπάνω απο επαρκές.

Κι εδώ ξεκινούν οι ενστάσεις μου – δε την βρήκα ιδιαίτερα σκληρή σαν ταινία, ρεαλιστική ναι και μου φάνηκε σαν να παρατηρούσε πολλές φορές τα δρώμενα ο σκηνοθέτης ως αφηγητής.(Αν η πραγματική απεικόνιση της ζωής των μαύρων σκλάβων στην Νεα Ορλεάνη στα 1850 φάνηκε σε κάποιους ωμότητα ας γνωρίζουν οτι αυτη ειναι η ιστορία τους είτε τους αρέσει είτε οχι).

Ο σκηνοθέτης λοιπόν -που δεν είναι Αμερικάνος- παρουσίασε μια ταινία με πολλά συναισθήματα αλλά δε κατάφερε να μου περάσει πολλά απο αυτά, δε με έβαλε μέσα στο φιλμ του.Αυτό φυσικά δεν κάνει κακή την ταινία, απλά αν δεν είχα δει -ακουσει τόσα απο τους Αμερικάνους κριτικούς ίσως να ήμουν πιο δεκτικός γτ πήγα να δω κάτι υπέρτατο και εν μέρει διαψευστηκα(Συμβουλή -> μην διαβάζετε κριτικές πριν δείτε ταινιες!).Ο σκοπός είναι να μην χάσει την εμπορικότητα του το προιον και να επιστρεψει με κέρδος τα χρήματα που κόστισε στην παραγωγη, πραμα που το καταφέρνει μια χαρα.

Το φιλμ ειναι αναμφισβητα απο τις καλύτερες παραγωγες της φετινής χρονιάς, θα ήθελα πολύ να το δω να βραβεύεται το Φεβρουάριο και φυσικά το συστήνω σε όσους αγαπούν τις αληθινές ιστορίες με ευτυχισμένο τέλος – μέχρι να χαρακτηριστεί όμως αριστούργημα υπάρχει πολύ δρόμος και ο δημιουργός του στο μέλλον μπορεί να μας δώσει τετοιες ταινίες αν σκεφτούμε οτι έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο με την 3η μόλις του ταινία.

Υ.Γ. Παρατηρώ ότι η Αγγλία εξάγει και σκηνόθετες μαζικά στο Χόλιγουντ πέρα απο ηθοποιούς – αυτο σίγουρα κάτι σημαίνει αφού η πλειοψηφία των Βρετανών στην Αμερική δίνει εξαιρετικά δείγματα γραφής και αποτελεί σημαντικό αιμοδότη της κινηματογραφικής βιομηχανίας. 

 Υ.Γ2. Εμείς εδώ γιατί δεν τολμάμε να κάνουμε ταινίες που να δείχνουν την αλήθινη ιστορία για πολλά γεγονότα; Είμαστε τόσο δειλοί ή υπάρχουν άλλοι λόγοι που “φρενάρουν” τέτοιες ιδεες; Μήπως κι ως λαος δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια πίσω απο τους ιστορικούς μύθους;